شید به معنی مکر و حیله است و همچنین به معنی درخشندگی در فارسی چنانکه در جمشید داریم جم یا یم که همان دریا ست و شید یعنی تابان و همینطور در مهشید و..

یم دریا به فارسی نیست یاما یا یم به اوستایی است . شید یعنی نور اما کلمه دیگر که از بر کردن دارد شند است که یعنی نوک پرنده و به لری شند یعنی حقه و نیرنگ

یاما یا یم در فسانه های هندی که متن سنسکریتی مشابه اوستا دارند پادشاه مردگان است و چون سال می گردد کسی به نزد او باید برود و بر گردد اما او از برخورد و دیدار یاما و یا جمشید بدلیل اینکه شاه مردگان را دیده است رخ و صورتش سیاه می شود ، و حکایت حاجی پیروز نیز چنین است روی سیاه دارد و سال می گرداند

رزق فارسی است از روچیک گرفته شده است و به لری روزیک می گوییم و رزق از این لغت فارسی میانه بنا شده است

زرق یعنی ریا و فارسی است با برق هم می اید که باز انجا هم یعنی جلوه دادن و به نوعی با ریا ارتباط دارد اما زرق عربی یعنی تزریق کردن و نیز بیماری گلوکوم چشم را نیز گویند و نیزه را گاهی زرق گویند به عربی اما حافظ ازرق پوش را چنین مسخره کرده است که زرق و ریا را به ازرق عربی به معنی ابی دوخته است و با هم به ذهن ادم می ایند ، برای اینکه سری لغت های آرائه شده کامل شود باید بگویم به فارسی ازرق می شود خشین که در بندهشن امده است اما به کردی خ ان افتاده و شین یعنی کبود و ازرق

به نظرم صحیح بیت اول که در برخی از نسخه ها اومده این چنین است:
گره بر سر بند احسان مزن
که این زرق و شیدست و تزویر و فن.
زیرا بیت اول به دو موضوع متفاوت اشاره نمیکند که در مصرع دوم گفته شود:که این زرق و شیدست و ان مکر و فن!

بیت اخر تصحیح شود:
ز ارزان فروشان ...

کسی معنی بیت آخر رو می دونه؟

در جواب دوست عزیزی که معنی بیت آخر رو پرسیده
منظور از ارزان فروشان عالمان و ملاهاست که به اسم دین رزق
روزی میخورن بدون اینکه قلبا و در خفا احکام و دستورات الهی رو انجام بدن
در واقع همان واعظان که در شعر حافظ اومده و منظور از اینکه تو ازشون بخر
یعنی اینکه دین چیز قیمتی هست و هرچند هم که اونا بد باشن بازهم قرآن و احدیث البته اگه صحیح باشن رو ازشون یادبگیر

"این و آن" اسمهای اشاره هستند، لیکن در بیت اول این واژه به طریق کنایه مذکور هست و به چیز معینی اشاره ندارد. محصول بیت اینچنین است: بر سرِ بندِ احسان گره مزن، یعنی از احسان خودداری مکن، به این عنوان که فلانی اهل ریا و بهمانی اهل مکر و حیله است و در نتیجه سزاوار احسان نیستند. بلکه احسان خود را بیشتر کن و بر همه کس، کافر و مسلمان، تعمیم بده همچنانکه در حکایت حضرت ابراهیم گذشت (حکایت قبل).