توضیح این که: زنده یاد استاد خزائلی در بیت هفدهم به جای موبد مردم را آورده اند و مصرع چنین است " که ای بهره ور مردم نیک نام".
همچنین استاد در توضیح بیت "مرا نام باید در اقلیم فاش ... " فرموده اند: این بیت ناظر است به شعر حاتم طایی مال می آید و می رود و از مال تنها قصه ها و یادها به جای می ماند.

بیچاره دلدل! قربانی سخاوت و کَرَم حاتم طایی  شد!

افراد سخیّ,  جوانمرد نیز هستند و کشتن چنین اسبی بدین خوبی که در حالِ خدمت کردن به حاتم بود از جوانمردی به دور است. لذا می توان گفت این داستان ساخته ذهن عوام است برای افسانه سازی از سخاوتِ حاتم طایی که تنها جنبه مثبت آن را در نظر گرفته و از جنبه منفی آن غافل بوده اند که سعدی آن را به نظم درآورده است.

همچنین;

یادِ رستمِ دشتِ گُردان و سرزمینِ گَوان  گرامی باد! که برای باز پس گرفتنِ رخش یک تنه واردِ سمنگان شد و گفت یا رخش, یا تابِ گرزِ گران ! و خُب چرا تهمینه دخترِ شاهِ سمنگان نباید عاشقِ چنین تَهَمتَنی نشود!

به تک ژاله می ریخت بر کوه و دشت: عرق ریزانِ اسب در هنگام دویدن همچون باران و شبنم بر کوه و دشت می بارید

تو گفتی که ابرِ نیسان گذشت: سرعت و عرق ریزانِ اسب به بارشِ ناگهانی اردیبهشت ماه تشبیه شده است.

ابیات انصافا شاهنامه ای است!