ابوالفرج رونی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون چرخ برافکند ردای زربفت</p></div>
<div class="m2"><p>بنشست به صد حیله و برخاست به تفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتم که مرو چو این بگفتم که برفت</p></div>
<div class="m2"><p>رفتم که دمید صبح و آمد آگفت</p></div></div>

دیوان ابوالفرج رون شاعر قرن پنجم هجری به اهتمام محمود مهدوی دامغانی - ابوالفرج رونی - تصویر ۲۱۷

شمارهٔ ۷

چون چرخ برافکند ردای زربفت
بنشست به صد حیله و برخاست به تفت
گفتم که مرو چو این بگفتم که برفت
رفتم که دمید صبح و آمد آگفت

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به توصیف حال و هوای خویش می‌پردازد. او از لطافت و زیبایی ردای زربفت می‌گوید که نشان‌دهنده خوشحالی و آسایش است. اما به ناگاه و با تلاش‌های بسیار، ناچار به ترک آن حال می‌شود. با دمیده شدن سپیده‌دم، او متوجه می‌شود که زمان تغییر کرده و باید به واقعیت‌ها روی آورد. در نهایت، این تغییرات زمان و شرایط، او را از آسایش خارج می‌کند.

شمارهٔ ۵

شمارهٔ ۶

هوش مصنوعی: زمانی که چرخ سرنوشت لباس طلا را بر زمین انداخت، او با تدبیرهای بسیار نشسته و سپس از نو برخاست.

چون چرخ برافکند ردای زربفت

بنشست به صد حیله و برخاست به تفت

هوش مصنوعی: گفتم که نرو، ولی وقتی این را گفتم، رفتی. من هم رفتم، چون صبح دمید و خبر آمد.

گفتم که مرو چو این بگفتم که برفت

رفتم که دمید صبح و آمد آگفت

شمارهٔ ۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده