ابوالفرج رونی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شبهای دراز تو به آرام و به ناز</p></div>
<div class="m2"><p>خوش خفته و خواب با تو گشته دمساز</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مسکین من بیدل چه به شبهای دراز</p></div>
<div class="m2"><p>چون چشم فلک نیایدم چشم فراز</p></div></div>

شمارهٔ ۳۰

شبهای دراز تو به آرام و به ناز
خوش خفته و خواب با تو گشته دمساز
مسکین من بیدل چه به شبهای دراز
چون چشم فلک نیایدم چشم فراز

هوش مصنوعی: شاعر در این اشعار به شب‌های طولانی و آرام اشاره می‌کند که در آن خواب خوبی را تجربه کرده است. اما او از حال خودش غمگین است و احساس می‌کند که نمی‌تواند مانند دیگران خواب خوب و آرامی داشته باشد، چون چشمش به آسمان دوخته شده و انتظار چیزی را می‌کشد.

شمارهٔ ۲۸

شمارهٔ ۲۹

هوش مصنوعی: در شب‌های طولانی، تو به آرامی و ناز در خواب هستی و خواب به تو نزدیک شده است.

شبهای دراز تو به آرام و به ناز

خوش خفته و خواب با تو گشته دمساز

هوش مصنوعی: بیچاره منِ غمگین، چه به شب‌های طولانی که ستاره‌ها و آسمان به من نگاهی نمی‌کنند و من هم به آن‌ها نمی‌توانم امیدی داشته باشم.

مسکین من بیدل چه به شبهای دراز

چون چشم فلک نیایدم چشم فراز

شمارهٔ ۲۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده