ابوالفرج رونی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از بهر چرا مرا نداری معذور</p></div>
<div class="m2"><p>گر من به دلی دو عشق را سازم سور</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>یک دل به دو اندیشه کشد مهر دو حور</p></div>
<div class="m2"><p>یک تن به دو سایه خیزد از عکس دو نور</p></div></div>

دیوان ابوالفرج رون شاعر قرن پنجم هجری به اهتمام محمود مهدوی دامغانی - ابوالفرج رونی - تصویر ۲۲۰

شمارهٔ ۲۷

از بهر چرا مرا نداری معذور
گر من به دلی دو عشق را سازم سور
یک دل به دو اندیشه کشد مهر دو حور
یک تن به دو سایه خیزد از عکس دو نور

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به احساسات عاشقانه و پیچیدگی‌های آن اشاره می‌کند. او از معذور بودن معشوقش می‌پرسد و به این نکته می‌پردازد که چگونه انسان می‌تواند به دو عشق همزمان دل ببندد. دل انسان می‌تواند در دو مسیر مختلف حرکت کند و تحت تأثیر دو عشق و دو نور باشد، به این معنا که عشق می‌تواند هم پیچیده و هم زیبا باشد.

شمارهٔ ۲۵

شمارهٔ ۲۶

هوش مصنوعی: چرا مرا در حالتی که دو عشق را در دل دارم، بخشنده نمی‌دانی؟

از بهر چرا مرا نداری معذور

گر من به دلی دو عشق را سازم سور

هوش مصنوعی: یک دل می‌تواند به دو فکر مشغول شود، مانند اینکه دو فرشته زیبا در دل آن جای گرفته‌اند. همچنین، یک نفر می‌تواند از دو نور که در اطرافش منعکس می‌شود، تحت تأثیر قرار گیرد و در سایه‌های آن‌ها حرکت کند.

یک دل به دو اندیشه کشد مهر دو حور

یک تن به دو سایه خیزد از عکس دو نور

شمارهٔ ۲۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده