هوش مصنوعی: به آسمان نور ستاره‌ای می‌فرستم و به دریا بوی خوش عطر و دارو می‌فرستم.

هوش مصنوعی: من درختان سرو و صنوبر را به بهشت و درخت طوبی می‌فرستم.

هوش مصنوعی: در دیدار با حوران، جایی که روح سرور و شادی وجود دارد، من هدیه‌ای از شاخی می‌فرستم که نشانگر زیبایی و خوشی است.

هوش مصنوعی: به خاطر بی‌خودی و شوخی، پیشنهاد می‌کنم که قند و شکر را به خوزستان بفرستم.

هوش مصنوعی: من هر چه بگویم، مانند یک جویبار کوچک است که به سمت آب زلال و گوارای کوثر روانه می‌شود.

هوش مصنوعی: من اشتباه کردم، این که من از ذره کمتر است، آن چیزی است که به سوی خورشید روشن می‌فرستم.

هوش مصنوعی: من از نور و درخشش جواهراتی مانند یاقوت و لعل، به دلیل وجود زشتی‌ها و ناپاکی‌ها ریش گاو را به یاد می‌آورم.

هوش مصنوعی: شاید من به دنبال دانش و wisdom مانند موسی هستم، وگرنه چرا باید قطره‌ای از دانش را به سمت جایی که سبز و پر از زندگی است بفرستم؟

هوش مصنوعی: از این قلب که در آن اندوه و پریشانی وجود دارد، چند درهم را به سوی درهمی دیگری می‌فرستم.

هوش مصنوعی: اگر از ذره‌ای خاک بپرسید که چرا به عطر مشک می‌افزاید، این بی‌شرمی نیست.

هوش مصنوعی: من خود را خوار و ذلیل نمی‌کنم و به همین خاطر در برابر مشکل و سختی، با قدرت و اراده مقاومت می‌کنم.

هوش مصنوعی: تو با دست خود، به طرز ساده‌ای، چیزی را آماده کرده‌ای و آن را به کسی می‌فرستی که از نظر مالی در وضعیت خوبی قرار دارد.

هوش مصنوعی: من به هنرمندان هدیه‌هایی از کلام زیبا و مفهومی ارسال می‌کنم که می‌تواند به عنوان تحفه‌ای از طرف پیش خدمت باشد.

هوش مصنوعی: هر لحظه هزاران کاروان از شوق و اشتیاق در دلم در حال حرکتند و من این حس خوشایند را مانند شکر به دیگران می‌فرستم.

هوش مصنوعی: اگر بادی در کنار او بوزد، من چه بسیار sigh و ناله‌های پرمعنا به او ارسال می‌کنم.

هوش مصنوعی: من پیامی برای تو فرستادم و در هر صورت، قرآن را نیز به پیامبر می‌فرستم.

هوش مصنوعی: عروس زیبای نظم همچون دختری باکره است که من او را به تو که شایسته‌ای، می‌سپارم.

هوش مصنوعی: با اینکه چنین سخنانی در شأن مقام و جایگاه او نیست، اما من این مطالب را با کمال احترام ارائه می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به دلیل اینکه توانایی و ظرافتی در نظم و بیان مناسب ندارم، سخنی که برایت می‌فرستم ناقص و ناقص‌الخلقه خواهد بود.