ابوالفرج رونی » دیوان اشعار » رباعیات الحاقی » شمارهٔ ۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا جان مرا باده مهرت سوده است</p></div>
<div class="m2"><p>جان و دلم از رنج غمان آسوده است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر باده به گوهر اصل شادی بوده است</p></div>
<div class="m2"><p>پس چون که ز باده تو رنج افزوده است</p></div></div>

دیوان ابوالفرج رون شاعر قرن پنجم هجری به اهتمام محمود مهدوی دامغانی - ابوالفرج رونی - تصویر ۲۶۴

شمارهٔ ۷

تا جان مرا باده مهرت سوده است
جان و دلم از رنج غمان آسوده است
گر باده به گوهر اصل شادی بوده است
پس چون که ز باده تو رنج افزوده است

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر به رابطه بین عشق و رنج اشاره می‌کند. از یک سو، باده مهر محبوبش باعث آرامش و آسودگی جان و دل او شده است، اما از سوی دیگر، همین باده که باید شادی‌آور باشد، به او رنج می‌دهد. در واقع، شاعر در تلاش است تا تضاد احساسات عشق و غم را بیان کند.

شمارهٔ ۵

شمارهٔ ۶

هوش مصنوعی: تا زمانی که محبتت در جانم وجود دارد، جان و دل من از دردها و غم‌ها آزاد و راحت است.

تا جان مرا باده مهرت سوده است

جان و دلم از رنج غمان آسوده است

هوش مصنوعی: اگر نوشیدنی و خوشی از ذات خورشید بوده است، پس چرا نوشیدنی تو بر غم و رنج افزوده؟

گر باده به گوهر اصل شادی بوده است

پس چون که ز باده تو رنج افزوده است

شمارهٔ ۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده