ابوالفرج رونی » دیوان اشعار » رباعیات الحاقی » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای کرده گران غمت سبکباری من</p></div>
<div class="m2"><p>خندان دو لبت ز گریه و زاری من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دیوانه شدم دریغ هشیاری من</p></div>
<div class="m2"><p>ای خفته میازمای بیداری من</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱

ای کرده گران غمت سبکباری من
خندان دو لبت ز گریه و زاری من
دیوانه شدم دریغ هشیاری من
ای خفته میازمای بیداری من

هوش مصنوعی: این بیت‌ها از یک شاعر بلند آوا بیانگر احساسات عمیق و متضادی هستند. شاعر به محبوب خود می‌گوید که غمش او را آزاد و سبکبال کرده است، در حالی که لبخند او ناشی از اشک‌ها و اندوهش است. او احساس دیوانگی می‌کند و به نوعی در آرزوی هشیاری و آگاهی است، اما از خواب محبوبش نمی‌خواهد که او را آزمایش کند. این ابیات نمایانگر عشق، اندوه و تلاش برای بیداری از حالت شیدایی است.

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: ای کسی که غمت سنگینی می‌کند، من با لبخند دو لبت، درد و اندوه خود را پنهان کرده‌ام.

ای کرده گران غمت سبکباری من

خندان دو لبت ز گریه و زاری من

هوش مصنوعی: من دیوانه شدم و افسوس که دیگر هوشیار نیستم. ای کسی که خوابیده‌ای، بیداری‌ام را آزمایش نکن.

دیوانه شدم دریغ هشیاری من

ای خفته میازمای بیداری من

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده