رودکی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چشمم ز غمت، به هر عقیقی که بسفت</p></div>
<div class="m2"><p>بر چهره هزار گل ز رازم بشکفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>رازی، که دلم ز جان همی داشت نهفت</p></div>
<div class="m2"><p>اشکم به زبان حال با خلق بگفت</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 4774 - رودکی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۶

دیوان رودکی سمرقندی (براساس نسخه سعید نفیسی - ی ـ براگینسکی) - رودکی سمرقندی - تصویر ۱۱۶

رباعی شمارهٔ ۷

چشمم ز غمت به هر عقیقی که بسفت
بر چهره هزار گل ز رازم بشکفت
رازی که دلم ز جان همی داشت نهفت
اشکم به زبان حال با خلق بگفت

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از عمق غم خود سخن می‌گوید و به زیبایی طبیعت اشاره می‌کند. او بیان می‌کند که با هر بغض و اشک، حسی که در دل پنهان داشت، به صورت گل‌های زیبا در چهره‌اش آشکار می‌شود. اشک‌های او به نوعی با دیگران سخن می‌گویند و احساساتش را به نمایش می‌گذارند.

رباعی شمارهٔ ۵

رباعی شمارهٔ ۶

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/21169

هوش مصنوعی: چشمم به خاطر غم تو، به هر سنگ قیمتی که نگاه می‌کنم، هزار گل از راز دلم شکوفا می‌شوند.

چشمم ز غمت، به هر عقیقی که بسفت

بر چهره هزار گل ز رازم بشکفت

هوش مصنوعی: راحتم، که دل من یک راز عمیق دارد که آن را به کسی نمی‌گویم، اما اشکم به طور غیرمستقیم این راز را با دیگران در میان می‌گذارد.

رازی، که دلم ز جان همی داشت نهفت

اشکم به زبان حال با خلق بگفت

رباعی شمارهٔ ۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۶ به خوانش نازنین بازیان

حاشیه ها