استاد میلاد عظیمی در نوشته‌ای در کانال تلگرامشان (اینجا) این حکایت را از کتاب «آداب الحرب و الشجاعة» (از محمد بن منصور بن سعید ملقب به مبارکشاه که در نیمهٔ اول قرن هفتم هجری به نام سلطان شمس‌الدین ایلتتمش پادشاه هندوستان نوشته شده) نقل کرده‌اند:

«سلطان مودود به تیر جنگ کردی و پیکان مودودی بدو منسوبست و پیش از او نبوده است و این پیکان را بفرمود از زر کردند تا هر که بدان کشته شود کفن و جهاز او از آن سازند و هر که خسته شود علاج او از آن کنند. چنانکه شاعر نظم کرده است: 
سلطان زمانه شاه مودود آنک
 از بهر عدو ز زر کند پیکان 

تا کشتهٔ او ازان کفن یابد 
تاخستهٔ او ازان کند درمان»

ایشان احتمال داده‌اند این شعر نه از رودکی و از شاعری معاصر سلطان مودود غزنوی باشد (دلیل ایشان برای این احتمال، اصل دانستن نقل شعر در این حکایت به نام سلطان غزنوی و تقدم این کتاب بر منابعی است که این شعر را به نام رودکی آورده‌اند). خواندن کل این نوشته که موضوع آن سابقهٔ اشاره به وجود پیکانهای طلایی در شعر فارسی است به علاقمندان توصیه می‌شود.