رودکی » قصاید و قطعات » شمارهٔ ۸۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون گسی کردمت بدستک خویش</p></div>
<div class="m2"><p>گنه خویش بر تو افگندم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خانه از روی تو تهی کردم</p></div>
<div class="m2"><p>دیده از خون دل بیاگندم</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>عجب آید مرا ز کردهٔ خویش</p></div>
<div class="m2"><p>کز در گریه‌ام، همی خندم</p></div></div>

شمارهٔ ۸۵

چون گسی کردمت بدستک خویش
گنه خویش بر تو افگندم
خانه از روی تو تهی کردم
دیده از خون دل بیاگندم
عجب آید مرا ز کرده خویش
کز در گریه ام همی خندم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از خیانت یا جدایی سخن می‌گوید. او به شخصی که در زندگی‌اش بوده اشاره می‌کند و می‌گوید که به خاطر رفتار خود او، گناهش را به دوش او می‌اندازد. شاعر احساس درد و اندوه دارد و خانه‌ای که زمانی با محبت ساخته بودند، اکنون خالی و بی‌روح شده است. همچنین ابراز تعجب می‌کند که چگونه با وجود گریه و درد، هنوز می‌تواند بخندد. این تناقض در احساسات نشان‌دهنده پیچیدگی وضعیت عاطفی اوست.

شمارهٔ ۸۳

شمارهٔ ۸۴

هوش مصنوعی: وقتی تو را به دست خودم گرفتار کردم، گناه خودم را بر سر تو گذاشتم.

چون گسی کردمت بدستک خویش

هوش مصنوعی: من نگاه خود را از روی تو گرفته‌ام و دل پر از غم خود را به جای تو، خانه کرده‌ام.

خانه از روی تو تهی کردم

هوش مصنوعی: نمی‌توانم از رفتار خودم تعجب نکنم، زیرا در حالی که در حال گریه هستم، باز هم می‌خندم.

عجب آید مرا ز کردهٔ خویش

کز در گریه‌ام، همی خندم

شمارهٔ ۸۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها