با درود و بارها سپاس از کار شایانتان
نیک می دانید که بسیاری از واژگان پارسی، به ویژه در شعر، چنانچه آن ها را درست ننویسیم، خواننده هم وزن را در نم یابد و هم آن را چه بسا نادرست می خواند، به ویژه در شعرهای رودکی که با واژه های ناآشنا و دشوار درهم آمیخته است.
راهکار چیست؟ آیا واژه ها را چون گذشتگان بنویسیم، یا نه، آن را آنگونه که بایسته و در اندیشه شاعر بوده، بنویسیم؟
برای نمونه در بیت سوم، مصراع دوم ترکیب به افتخار را بفتخار بنویسیم، که خواندن آن آسان تر و مفهوم تر است؟
نیز پیشنهاد می کنمدر بیت اول، مصراع دوم، چوشب را چو شب و در مصراع ششم، وعلوی را و علوی و از همه بایسته تر تست را توست بنگارید
با ارادت
---
پاسخ: با تشکر، پیشنهادهای شما اعمال شد.

یه خورده سخته

خَد = چهره، رخساره

لغت‌نامه دهخدا

ملحد. [ م ُ ح َ ] (ع اِ) شکاف در گور. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). شکاف مایلی که در عرض قبر یعنی پهلوی آن باشد. (از اقرب الموارد). || (ص ) گور لحددار. (ناظم الاطباء).

چهره تو مانند روز روشن، دلیل و برهان یکتاپرستان است. و گیسوی تو مانند شب کافران در شکاف گور، سیاه و تاریک است.

من بر همه عاشقان پیشی گرفته‌ام، چرا که زیبایی تو بر جمیع زیبارویان مقدم است، مانند حرف تاکید «قدّ» که در کلام عرب بر دیگر حروف تاکید مقدم است.