هوش مصنوعی: میرزا محمد رضی از خانواده‌های اصیل و برجسته آرتیمان، در منطقه توسرکان استان همدان به دنیا آمده است. او شخصیتی با ذوق و حال خاص و عارفی با فضیلت‌های فراوان است. در دانش‌های الهی، از نظر علمی بسیار مورد احترام و در مراتب حقیقت در دنیای معنوی برجسته است. او هم‌عصر با شاه عباس صفوی و پدرش میرزا ابراهیم معروف به ادهم، که شاعری مطرح است، زندگی کرده و دیوان شعری با بیش از یک هزار بیت دارد. به عنوان یادگاری و احترام، برخی از اشعار او نوشته می‌شود.

هوش مصنوعی: به خاطر دلتنگی از جدایی محبوب، چنان گیج و ناراحت شدم که همه کارهایم را از دست دادم و دیگر نتوانستم به کارهایم ادامه دهم.

هوش مصنوعی: من نوشیدنی‌ام ننگ و عشق پرشور است، وسایل سفرم ناقص و مسیرم ناهموار است.

هوش مصنوعی: ای کسی که به عشق صحبت می‌کنی، با دروغ خود را بی‌ارزش می‌کنی و آزار می‌رسانی.

هوش مصنوعی: شما به قدری آرامش و ثبات دارید که هیچ چیزی نمی‌تواند شما را به هم بریزد یا دچار آشفتگی کند.

هوش مصنوعی: وقتی که تو با خنده به عالم نگاه می‌کنی، انگار بی‌دردی و خوشی را تجربه می‌کنی، اما دیگران، کسانی که در رنج و درد هستند، نمی‌توانند از این خوشی بهره‌مند شوند و فقط باید به غم و اندوه خود ادامه دهند.

هوش مصنوعی: برای رسیدن به محبوب، تمام زحمت‌ها و سختی‌ها را تحمل کردیم و از خود گذشتیم، درست مانند ماری که برای رشد و تغییر پوست خود را از دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به ما نشانی از یاد او نداد و از هیچ‌جایی نتوانستیم آرامش پیدا کنیم.

هوش مصنوعی: به جایی رسید شور و خروشی که دیگر پرده‌های خیال و توهم از هم پاشید و حقایق نمایان شد.

هوش مصنوعی: دوستی را دیدم که همه را به عنوان دوست می‌شناخت و یارانی را دیدم که همه را به عنوان یار می‌شناخت.

هوش مصنوعی: هر کس را که در جستجوی او سوال کردم، پاسخ داد که در این خانه غیر از خود او کسی نیست.

هوش مصنوعی: ای کسی که می‌گویی می‌توانی از دل او جدا شوی، اگر واقعا می‌توانی، پس چشم‌تان را هم از او بردارید.

هوش مصنوعی: اگر به خواسته‌ات نرسی، ناراحت نباش؛ زیرا این موضوع خارج از کنترل ماست.

هوش مصنوعی: اگر عارف در برابر بت سجده نکند، پیراهن و لباس او به دشمن تبدیل می‌شود و کمر به زنجیر در می‌آید.

هوش مصنوعی: بهتر است که انسان بمیرد تا این که در جمعی باشد بدون دوست. داشتن تنهایی در گور هم از تنها بودن در جمعی بی‌یار خوش‌تر است.

هوش مصنوعی: این مکان، محل عشق است و در آن دردها و مشکلات زیادی وجود دارد. راهی که به عشق منتهی می‌شود، پر از خطرات و چالش‌هاست.

هوش مصنوعی: در اینجا آسمان به گرامی‌داشت ورود جبرئیل، فرشته الهی، می‌پردازد و فضای این مکان به قدری مقدس و زیباست که موجودات پرنده به پرواز درمی‌آیند.

هوش مصنوعی: افراد در این مکان برای ابراز ناراحتی و اندوه خود جان می‌دهند، اما در عوض برای مشکلات و دردسرها سر و کله می‌زنند.

هوش مصنوعی: چشم خود را به روی خود ببند و فقط او را تماشا کن، اما خودت را در میان او نبین.

هوش مصنوعی: خود را بسوزان و آنچه را می‌خواهی بساز. خود را فدای کن و هر آنچه می‌خواهی بردار.

هوش مصنوعی: در مسیر فقر باید سه چیز را رها کرد: اولین ترک دین، دومین ترک دنیا و سومین ترک خود.

هوش مصنوعی: عاشقان به یکدیگر به گونه‌ای محبت و دوستی می‌ورزند که هر کدام از دیگری بیشتر دوستدار است و رابطه‌شان بسیار عجیب و ویژه است.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره به زندگی فردی دارد که در زندان به سر می‌برد و در عین حال، روح او همیشه در سفر و جستجوگری است. او بدنش در جایی محدود شده ولی ذهن و احساساتش آزادی بیشتری دارند. این تضاد بین محصور بودن و حس آزادی را به خوبی منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: در جدایی یکدیگر، اشک می‌ریزند و آهی که از دل برمی‌آید، مانند شیر و شکر برای هم شیرین است.

هوش مصنوعی: هرگز نامه و پیغام نداشته باش، چرا که اینجا به دل از دل خبر می‌دهند.

هوش مصنوعی: اگر در عشق جان خود را فدای عشق کنی، این حقیقتی است؛ زیرا در عشق، جان واقعی و اصلی همان عشق است، نه وضعیت ظاهری و سامان‌دهی زندگی.

هوش مصنوعی: اگر در راه عشق او دلی درد دارد، همان درد را حفظ کن؛ چون درمان آن در همان است.

هوش مصنوعی: اگر بویی از آن زلف خوشبو بگیری، دیگر نمی‌توانی از عشقش جدا شوی.

هوش مصنوعی: اگر از دانایی خود خجالت بکشی و به خوبی نادانی ما پی ببری، به اندازه‌ای شرمنده می‌شوی که شاید آب شوی.

هوش مصنوعی: چقدر می‌خواهی به خاطر دوری و فاصله دل‌تنگی بکنی؟ در جستجوی راه، نه تنها از مسافرین بلکه از کسانی که در راه هستند، کمک بگیر.

هوش مصنوعی: ای خدای من، چه می‌شود اگر یک قدم به سوی وجود خود برداری و داستان را به پایان برسانی؟

هوش مصنوعی: پروردگارا، به خوش‌گذرانان میخانه‌ات که با عشق و شیفتگی دیوانه می‌شوند، درود بفرست.

هوش مصنوعی: به من راهی به میخانهٔ عشق و اتحاد بده، جایی که دل زنده و جان آگاه را در آغوش بگیرد.

هوش مصنوعی: بوی عطر و خوشی از میخانه به مشامم رسید، مراقب باش که این حس و حال ممکن است آدم را دیوانه کند.

هوش مصنوعی: هر چقدر که بخواهیم بر روی سر کسی که مست و بی‌خبر است، پا بگذاریم، او متوجه نمی‌شود.

هوش مصنوعی: به میخانه بیا و زیبایی‌ها را مشاهده کن، به خودت نگاه نکن، به خدا توجه کن.

هوش مصنوعی: من به شدت خسته و گرفتار هستم، پس آتش را کجا می‌توانم پیدا کنم؟ ناله و غم دل نی، کجا به گوش می‌رسد؟

هوش مصنوعی: شما شادی را در این زندگی به دست آورده‌اید، حالا هرچند که به زحمت و مشقت بیفتید، آن را غنیمت شمارید.

هوش مصنوعی: دنیا جای آسایش راحتی نیست؛ از آغاز تا پایان، فقط یک لحظه است که باید به آن فکر کرد.

هوش مصنوعی: ما همه در حال شادی و سرمستی هستیم، ولی تو فقط درگیر حرف و حدیث‌های بی‌ثمر هستی.

هوش مصنوعی: مغنی در سحرگاهی صدایی شاداب و روح‌بخش از خود برمی‌آورد؛ از دل افراد غمگین و ناراحت، شور و نشاطی برانگیزد.

هوش مصنوعی: بیایید با هم در یک جا جمع شویم و همه چیز را فراموش کنیم.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی از دل سیاهی و کدورت‌های مردم کوفه رهایی یابی و صفای دل را تجربه کنی، اینک به صف و جماعت زاهدان و صوفیان بپیوند.

هوش مصنوعی: از این دین به دنیافروشان ملحق نشو و جز به بندگان حقیری که در لباس ساده‌اند نپیوند.

هوش مصنوعی: اگر شبی به دل دیوانگان نگری و از آن می که باعث مستی آنهاست، کمی بنوشی،

هوش مصنوعی: زیبایی‌هایی که وجود ندارند را نمی‌توان با بستن چشمان و عدم دیدن، نادیده گرفت.

هوش مصنوعی: به تو گفتند که چندین صفحه را ببین، حالا صفحه را ورق بزن و حقیقت را مشاهده کن.

هوش مصنوعی: ای زاهد، چهره‌ات را از کسانی که می‌نوشند برگردان؛ زیرا تو در آتش دچار مصیبت شده‌ای و من در آب آرامش دارم.

هوش مصنوعی: اگر نماز را بی‌احساس و فقط به خاطر عادت به جا بیاوری، در واقع به جای پرستش خدا، مشغول پرستش بت‌ها خواهی شد.

هوش مصنوعی: دل من گاهی از این دنیا و گاهی از آن دنیا می‌خواهد؛ نگاه کن که آسمان چگونه از زمین طلب می‌کند.