هوش مصنوعی: ملامحمد، معروف به صوفی، از مازندران است و شخصیتش سرشار از فضایل و ویژگی‌های انسانی است. او به عنوان صاحب آتشکده شناخته می‌شود و برخی او را اصفهانی می‌نامند و همچنین او را هم‌ردیف مولوی جامی می‌دانند. اما در واقع او مازندرانی است و به همراه ابوحیان طبیب و مولانا حسینعلی یزدی در هندوستان زندگی کرده است و مدتی نیز در کشمیر اقامت داشته است. به درخواست جهانگیر، از کشمیر به دهلی رفت و در سال ۱۰۳۵ در شهر سرهند درگذشت. دیوان اشعار او شامل حدود دو هزار بیت است و برخی از اشعارش به نقد اهل هند می‌پردازد. در هر حال، این اشعار از اوست:

هوش مصنوعی: عقل من به من گفت که این دنیا فقط برای خداوند و به خاطر او خلق شده و مانند بخار زودگذر است.

هوش مصنوعی: آسمان مانند دیوانه‌ای بی‌هدف می‌چرخد و جهان به حالتی بی‌نظم و آشفته به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: تو در جهنم نشسته‌ای و نمی‌دانی که این دنیا همان آتش سوزان است.

هوش مصنوعی: زمانی که به کسی که نادان و فریب‌خورده‌ است نگاه می‌کنیم، او را مانند نقره‌ای بی‌ارزش می‌بینیم. همچنین، هنگامی که با فردی عجیب و غریب و نادان روبه‌رو می‌شویم، او مانند شکارچی می‌شود که به راحتی فریب می‌خورده و به دام می‌افتد.

هوش مصنوعی: هر کس تمایلات خاص خود را دارد که باعث می‌شود او به نوعی گرفتار آتش و مشکلات شود. در واقع، این علایق می‌تواند به مشکلاتی منجر شود که مانند آتش درون آن‌ها شعله‌ور است.

هوش مصنوعی: در دل من شور و هیجان وجود دارد و در فکر و اندیشه‌ام مشکلات و چالش‌های زیادی وجود دارد. با این حال، چگونه می‌توانم به آرامی و بدون مشکل به سفر بپردازم؟

هوش مصنوعی: دریای بی‌پایان از اضطراب به خروش می‌آید و کوه سنگین به خاطر آزار و دردش به ناله و فریاد می‌پردازد.

هوش مصنوعی: من در حیرت و شگفتی هستم، چشمانم به تو دوخته شده است و وصف دردهایم باعث شده که سینه‌ام مانند آتش بسوزد.

هوش مصنوعی: هیچ همراهی جز سایه‌ام ندارم و هیچ دوست صمیمی جز دیوارهایم نیستند.

هوش مصنوعی: نه از باغ گل چیزی چیده‌ام و نه از گلستان چیزی خورده‌ام.

هوش مصنوعی: گاهی از دل و حال خود چنان سخن می‌گویم که مانند موسی است، و گاهی آنقدر غمگین و ناله‌کنان می‌شوم که مثل نوازنده‌ای معروف به نام موسی است.

هوش مصنوعی: در این خانه‌ی خالی پر از کفتار و در این گورستان پر از مردار.

هوش مصنوعی: انگار زندگان را مثل مردگان و مردگان را مثل زندگان می‌بینی.

هوش مصنوعی: همه چیز در تکیه بر اموال و دارایی‌هاست؛ هر چیزی که در اختیار داریم، برای ما نقطهٔ تمرکز و هدف قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در مسیر عشق، هیچ راه فراری وجود ندارد؛ اینجا مکانی است پر از سردرگمی و ناامیدی.

هوش مصنوعی: در دل هر انسان، شعله‌های پنهان آتش و عذاب وجود دارد، در حالی که در چشمانش، زیبایی و نعمت‌های فراوانی به وضوح قابل مشاهده است.

هوش مصنوعی: روزی که به حال و روز ما دچار شوی، متوجه خواهی شد که عشق چرا در دلها مخفی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: من در دنیای خود در حال تلاش و جستجو هستم، اما زمان و شرایط به گونه‌ای هستند که مرا مانند یوسف در زندان محدود کرده‌اند.

هوش مصنوعی: شبی از پیر میخانه پرسیدم که چه کسی را بهتر می‌شناسد، خود را یا دیگران را.

هوش مصنوعی: ما آرزوی بهشت برین را داریم و همچنین آرزوی خدای زمان و زمین را.

هوش مصنوعی: او برآشفت و گفت: ای کسی که به ما تعلق نداری، تو هرگز نخواهی توانست به ما نزدیک شوی.

هوش مصنوعی: بهشت واقعی برای ما جایی است که دل ما را شاد می‌کند و خداوندی که بخشنده و آزاداندیش است، منبع خوش‌حالی ماست.

هوش مصنوعی: شبی در دریای عمیق و وسیعی غرق شده بودم و در هر موضوعی که به ذهنم می‌رسید، فکر می‌کردم.

هوش مصنوعی: شنیدم صدای آسمان را که می‌گوید: تا کی این‌گونه بی‌هدف در پی چیزی می‌گردی؟

هوش مصنوعی: به کارهای این دنیا زیاد فکر نکن، زیرا این زندگی مانند دریا بی‌کران است و انتهایی ندارد.

هوش مصنوعی: اگر تو در موقعیت سختی قرار داری، باید همچون آهن محکم و مقاوم باشی، و اگر در شرایطی هستی که تحت فشار قرار داری، باید مانند آتش پاک و زودگذر عمل کنی.

هوش مصنوعی: من از نوعی زندگی در این دنیا برخوردار بودم که در درون خود، دنیایی پنهان و عمیق داشتم.

هوش مصنوعی: بدن من ضعیف و محدود به زمین است، اما روح و جانم به آسمان و وسعت‌ آن می‌رسد.

هوش مصنوعی: چشمان تو به دیدن من محدود است وگرنه من از این دنیا بیشتر و بزرگ‌تر هستم.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که در زندگی‌ام نشانه‌ای از خوشبختی و امید نمی‌بینم و حتی در این ویرانی نیز به یاد پرواز و زیبایی‌های طبیعت نیستم.

هوش مصنوعی: کسی که به خاطر او اشک می‌ریزم، گریه‌ام را مانند آب زلال و جاری می‌بیند.

هوش مصنوعی: کفن بسیار بهتر از پیراهنی است که بر تن مردی باشد که از درد و رنج بسیار، چشمانش گریان است.

هوش مصنوعی: می‌دانی چرا این‌گونه بی‌نوا هستم؟ این‌طور نمی‌توانم خودم را بفروشم.

هوش مصنوعی: من به قدری در عشق همراه دوستانم غرق شده‌ام که مانند موری هستم که با سواران چابک و تندرو در کنار هم قرار دارد.

هوش مصنوعی: در سحرگاه، در حالی که در مسیر او به ذلت و خاری افتاده بودم، دل‌نوشته‌ای برای بی‌قراری‌هایم داشتم.

هوش مصنوعی: آنچه از من گذشت، مانند نسیمی در بهار بود و مرا رها کرد، همانند ابری در آن فصل.

هوش مصنوعی: ابلیس که در کارهای بد و شرارت‌ها مشهور است، مانند سگی بیچاره است که در درگاه محبوب و خوبان نشسته است.

هوش مصنوعی: اگر آشنایان و نزدیکان انسان را ببینند، مانعی وجود ندارد؛ اما کسی که غریبه است، می‌تواند مانع شود.