هوش مصنوعی: این فرد از روستای بُک در منطقه بخارا به دنیا آمد. او مدتی در ماوراءالنهر حکومت کرد و سال‌ها به تحصیل علم پرداخت. به تدریج حس کرد که در جستجوی حقیقت، دردی در دلش شکل گرفته است. پس از سفرهای مختلف به دهلی آمد و در آنجا به شیخ نصیرالدین دهلوی معروف به چراغ دهلی که از پیروان شیخ نظام اولیا بود، ارادت ورزید. با خدمت و زندگی در خانقاه، تلاش کرد به درجات بالای عرفان برسد. آثار متعددی از او بر جای مانده که از جمله آن‌ها می‌توان به "نور العیون"، "ام‌الصفایح" و "مرآت العارفین" اشاره کرد. او در "مرآت العارفین" می‌نویسد که همراه شیخش به مکانی رسیدند که مردی مجذوب جلوی آن‌ها قرار داشت، او هر کس را که به نزدش می‌آمد، به نور شهود می‌شناخت و برای او سجده می‌کرد. بعد از سجده، دعایی می‌خواند و از خداوند درخواست می‌کرد که او را از شر شرک به خود محفوظ بدارد. او به این فکر کرد که این رفتار تناقضی است. شیخش به او فرمود که نباید در مورد او قضاوت کرد، زیرا در چنین حالتی تنها حقیقت را در آینه وجود دیگران می‌بیند. سپس او دو رباعی نوشت.

هوش مصنوعی: سلطان حقیقت، روح و دل من را زنده می‌کند و همه چیز در دو جهان زیر سایه‌ی وجود او قرار دارد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که وجود ندارد، وجود ندارد و هر چیزی که وجود دارد، بدون وابستگی به دیگران، همه از آنِ من است.

هوش مصنوعی: به یاد لب‌های تو، نوشیدن باده مجاز است؛ زیرا این باده، تجلی عظمت و شکوه است.

هوش مصنوعی: جز چهره‌ی زیبای تو، هر چیزی که دیدیم، در واقع تنها خیال است و واقعیت ندارد. تو باعث می‌شوی که حال ما خوب باشد.