هوش مصنوعی: ملامحمد اسماعیل از روستای ارغد بود و سال‌ها به یادگیری علم و دانش پرداخت. او به جمع دانشمندان دین و حقایق یقین پیوست و روش مشایخ بزرگ سلسله ذهبیه کبرویه را برگزید. در مسائل روحانی و اخلاقی به درجات بلند رسید و به جناب سید عالم شاه هندی که از شخصیت‌های شناخته شده علمی و عرفانی آن زمان بود، ارادت داشت. همچنین با جناب سید قطب الدین نیریزی و آقا محمد هاشم خلیفه او و آقا محمد کازرونی نیز ارتباط داشت و در اثر این ارتباطات به مراحل عالی‌تری از کمال دست یافت. او در شعر به تخلص «وجدی» می‌پرداخت و در سال ۱۲۳۲ وفات یافت. گاه‌گاهی نیز به سرودن شعر مثنوی مشغول بود و از او مثنوی کوتاهی به جا مانده که چند بیت از آن انتخاب شده است.

هوش مصنوعی: عشق مانند آتش در درون شخص شعله‌ور است و این نور و گرما به فکرها و ایده‌های او around می‌تابد.

هوش مصنوعی: هر لحظه از ساز، صدایی متفاوت و جدید به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: آواز می‌دهد که من همان کسی هستم که در وجودم پنهان شده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی پردهٔ نی کنار برود، همهٔ جهان پر از من و تو خواهد شد.

هوش مصنوعی: شگفتا! آیا محبت او به ما می‌رسد یا اینکه قهر و غضبش بر ما مسلط می‌شود، یا اینکه طعم تلخ زهرش از همه بیشتر خود را نشان می‌دهد؟

هوش مصنوعی: در نگاه بیگانه، عشق و نفرت وجود دارد، اما آشنا فقط به محبوبش توجه می‌کند.

هوش مصنوعی: این شعر می‌گوید که شکست من باعث آرامش و شادی من شد و در واقع حقیقت این است که من از شکست تو بهره‌مند شده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر با ابروهای درهم‌کشیده‌ات بر من سخت بگیری، من به طرز عجیبی در دریایی از شیرینی و شوق غرق می‌شوم.

هوش مصنوعی: عشق به وجودم تسلط پیدا کرد، به طوری که دیگر نتوانستم به کارهایم ادامه دهم و دل و جانم از این حالت سیر و خسته شدند.

هوش مصنوعی: تمام عالمان نشانه‌های حقیقت هستند، همچون آینه‌ای که پاک و شفاف‌ است و حقیقت را به وضوح نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: چشم‌هایت را باز کن تا ببینی زیبایی یار که در پس پردهٔ دیگران نمایان است.

هوش مصنوعی: هر چیزی که نامش را کیمیا می‌گذارند، در واقع فقط گفت‌وگو و حضور مردان خداست که ارزشمند و واقعی است.

هوش مصنوعی: محبت و عشق آن‌ها بهشت و خوش‌بختی است، در حالی که خشم و غضب آن‌ها مانند آتش و عذاب است.

هوش مصنوعی: ای کسی که به وجود خود مغروری، در حقیقت هیچ نیستی؛ در نهایت چه کسی هستی؟

هوش مصنوعی: مشکل ما از افکار و کارهایی است که خودمان بر خود تحمیل می‌کنیم.

هوش مصنوعی: رنگ و ظاهر هر چیز در این دنیا از درونش نشأت می‌گیرد، بنابراین دلت را به ظواهر نسپار، زیرا دنیای پیرامون همیشه در حال تغییر است.

هوش مصنوعی: رنگ خداوند رنگی بدون رنگ است؛ پس خودت را به رنگ او درآور تا همیشه باقی بمانی.

هوش مصنوعی: اگر رنگی از حقیقت به تو نشان دهد، بدان که آن رنگی که بی رنگ است، جان تو را می‌بخشد.

هوش مصنوعی: خود را وابسته به خدا کن تا بتوانی با غم‌های او، به سمت شادی بروی و آزادی واقعی را تجربه کنی.

هوش مصنوعی: ای کسی که بر دلبری‌ات مسلط هستی، سال‌هاست که در دام تو گرفتار شده‌ام.

هوش مصنوعی: سرم به زمین افتاده و من تقریباً از پای درآمده‌ام. دلم را نجات بده و دستم را بگیر، چرا که کنترل خود را از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: برای اینکه بتوانی به سختی‌ها و دغدغه‌هایت غلبه کنی، باید تلاش کنی تا دلت به آرامش و محبت برسد.

هوش مصنوعی: کسی را آزار نده که ممکن است ناگهان خودت گرفتار درد و رنج شوی و دنیایت از آن آزار متاثر گردد.