رضی‌الدین آرتیمانی » رباعیات » رباعی شماره ۴۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خاکم که به هیچ کس گذارم نبود</p></div>
<div class="m2"><p>آبم که به هیچ کس مدارم نبود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بادم که به هیچ جا قرارم نبود</p></div>
<div class="m2"><p>نارم که ز سوختن کنارم نبود</p></div></div>

رباعی شماره ۴۱

خاکم که به هیچ کس گذارم نبود
آبم که به هیچ کس مدارم نبود
بادم که به هیچ جا قرارم نبود
نارم که ز سوختن کنارم نبود

هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر احساس تنهایی و جدایی شاعر است. او به این نکته اشاره می‌کند که هیچ‌یک از عناصر طبیعت (خاک، آب، باد و نار) با او نمانده و ارتباطی ندارد. این نشان‌دهنده‌ی بی‌پناهی و عدم وابستگی او به جهان پیرامونش است.

رباعی شماره ۳۹

رباعی شماره ۴۰

هوش مصنوعی: من خاکی هستم که به کسی نمی‌سپارم و آبی نیستم که به کسی نرسانم.

خاکم که به هیچ کس گذارم نبود

آبم که به هیچ کس مدارم نبود

هوش مصنوعی: من همچون باد هستم که در هیچ‌جا آرام نمی‌گیرم و مانند آتش که شعله‌اش بدون سوختن من، نمی‌سوزد.

بادم که به هیچ جا قرارم نبود

نارم که ز سوختن کنارم نبود

رباعی شماره ۴۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده