هوش مصنوعی: نگاهی فریبنده و زیبایی که جانی را تهدید می‌کند، چگونه می‌توان از این خطر بزرگ و از دست دادن دین و دل جلوگیری کرد؟

هوش مصنوعی: چند بار باید به خاطر حسرت و اندوه به خود بپیچیم و بی‌احساس و بدون جان به زندگی ادامه دهیم؟

هوش مصنوعی: به خاطر غم و اندوهی که دارم، نمی‌توانم بر دندان‌هام چنگ اندازم؛ آه از آن لب‌ها و دندان‌ها که چه زیبا هستند.

هوش مصنوعی: سرو زیبا از این اندوه رهایی یافت که همه، چه جوان و چه پیر، در دام عشق تو گرفتارند.

هوش مصنوعی: غم او به حدی عمیق و شدید شده که دیگر نمی‌توانم تفاوتی میان گریبان و دامان قائل شوم.

هوش مصنوعی: در روزی که به وصالت می‌رسیم، از شدت خوشحالی و شوق، خود را گم می‌کنم و در شب روشن مهتاب، حالتی شگفت‌انگیز و عجیبی به دست می‌آورم که به آن حالت افتخار می‌کنم.

هوش مصنوعی: هرچند که دوست ما به دشمنی با ما برمی‌خیزد، اما ما با تمام وجود به او دوستی می‌ورزیم.

هوش مصنوعی: شاید نفست به خاطر اندوه من تحت تأثیر قرار بگیرد، مانند بادی که به یک سندان می‌وزد و آن را تحت فشار قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: کاش که از درد دل من بیشتر نکاهی، چون تو که نمی‌توانی دردی از من درمان کنی.

هوش مصنوعی: اگر در وفای به عهد ضعیف شویم، نگران نباشیم، که ما همچون سدی محکم در مقابل اسکندر هستیم.

هوش مصنوعی: شاید سر شوریدهٔ رضی ناشی از حالتی است که او در میدان به آن دچار شده است. این بیان از حالتی گویای حیات در میدان و شور و شوقی ناشی از آن است.