هوش مصنوعی: در جایی که توصیف زیبایی و قامت آن معشوق را نوشته‌ایم، همانجا نیز اعتراف کرده‌ایم که از توصیف او ناتوانیم.

هوش مصنوعی: ما هرگز از یاد تو غافل نبوده‌ایم، یا اینکه درد و غمت را بیان کرده‌ایم یا بر کاغذ آورده‌ایم.

هوش مصنوعی: از شدت اشتیاقی که دارم، نمی‌توانم بگوییم، چرا که آتش شور و شوق، دستانم و قلمم را گرفته و به همین خاطر نمی‌توانم چیزی بنویسم.

هوش مصنوعی: اگر مقدر شده باشد که ما چیزی را بشنویم، به آن گوش می‌دهیم و اگر قصد آسیب به ما باشد، آن را می‌پذیریم.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که اگر باده بنوشی، عمرت بیشتر خواهد شد. ما روزهای عمر خود را به شب‌ها نوشته‌ایم.

هوش مصنوعی: ما راه درست را می‌دانیم، اما به خاطر مصلحت، مانند عادت ترساها، خط الف را نوشته‌ایم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر بیان می‌کند که اگرچه تمام نامه یا نوشته‌اش سیاه و پر از حرف و محتوا است، اما با این حال فقط یک مورد از صدها موضوع را ناگفته و نانوشته گذاشته است. این اشاره به این دارد که بعضی از مسائل یا احساسات مهم حتی در میان انبوهی از کلمات، بر جای مانده و بیان نشده‌اند.

هوش مصنوعی: کسی که نامه را نمی‌خواند، آن را پاره کرده و به دور می‌اندازد و در آنجا نام رضی را به طرز ساده‌ای نوشته‌ایم.