هوش مصنوعی: زبانم مشغول ذکر آن معشوق بی‌رحم است و دل در فکر او. تا زمانی که زبان داشته باشم، به چیزی غیر از او نمی‌اندیشم.

هوش مصنوعی: اگر کسی که به من آشناست ناگهان بیگانه شود، این واماندگی به‌قدری است که من می‌توانم با بیگانه هم صحبت‌هایی شبیه آشنا داشته باشم.

هوش مصنوعی: با هر کسی که فکر کردم محبوبم است، نشان می‌دهد که در حقیقت دارم دچار اشتباه می‌شوم. یقین واقعی در نزد من وجود دارد، ولی نسبت به کسانی که با آن‌ها ارتباط دارم، گمان و تردید دارم.

هوش مصنوعی: آرزویم این است که به زمین بوسه زنم، اما نمی‌توانم چون خاکم در دهان باد است. از این رو، چگونه می‌توانم بوسه‌ای بر خاکی که در دهان دارم، بزنم؟

هوش مصنوعی: من آدمی آزاد و بی‌قید و بند هستم، می‌توانم بر روی آب پوست بیندازم و نشانی از خود بر جای بگذارم. روح من همچون سمندر است که در آتش زندگی می‌کند و بر شاخگیس‌های شعله‌ای، آشیانه‌ام را بنا کرده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر سرم در آسمان هم برود، شاید به خاطر این باشد که بالاخره آن کرسی‌ها و مقام‌ها زیر پای من افتاده‌اند.