رضی‌الدین آرتیمانی » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سرم بالش تنم مفرش بسوزد</p></div>
<div class="m2"><p>به هر ناخوش که رفته خوش بسوزد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از آن پنهان نمٰایم آتش خویش</p></div>
<div class="m2"><p>که میترسم دل آتش بسوزد</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>ز گریه سوختم یا رب که دیدست</p></div>
<div class="m2"><p>که آبی آید و آتش بسوزد</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>رضی دور از تو می‌سوزد چه حال است</p></div>
<div class="m2"><p>که خس از دوری آتش بسوزد</p></div></div>

دیوان رضی الدین آرتیمانی به کوشش احمد کرمی ۱۳۷۳ - رضی الدین آرتیمانی - تصویر ۹۶

غزل شمارهٔ ۳۲

سرم بالش تنم مفرش بسوزد
به هر ناخوش که رفته خوش بسوزد
از آن پنهان نمٰایم آتش خویش
که میترسم دل آتش بسوزد
ز گریه سوختم یا رب که دیدست
که آبی آید و آتش بسوزد
رضی دور از تو می سوزد چه حال است
که خس از دوری آتش بسوزد

غزل شمارهٔ ۳۰

غزل شمارهٔ ۳۱

سرم بالش تنم مفرش بسوزد

به هر ناخوش که رفته خوش بسوزد

از آن پنهان نمٰایم آتش خویش

ز گریه سوختم یا رب که دیدست

رضی دور از تو می‌سوزد چه حال است

که خس از دوری آتش بسوزد

غزل شمارهٔ ۳۱

اطلاعات

حاشیه ها