هوش مصنوعی: وقتی که احساسات درونی را نمی‌توانم به زبان بیاورم، تنها به خود می‌گویم که چگونه می‌توانم درد دل را بیان کنم.

هوش مصنوعی: هرچقدر که بتوانم از درد ناشی از عشق تو رنج می‌برم و از غصه‌ات عذاب می‌کشم.

هوش مصنوعی: اگر این آرامش‌ها و راحتی‌ها هستند، پس همان رنج و مشکلات هم وجود دارد. اگر این آسایش به واقعیت بپیوندد، پس همان درد و نگرانی نیز در پی آن است.

هوش مصنوعی: این دنیا هیچ ارزش و اهمیتی ندارد، چون درد و مشکلات ما هیچ نشانه‌ای از آنچه برای ما مهم است ندارند.

هوش مصنوعی: از شدت دردی که دارم، استخوان‌هایم تحلیل رفته‌اند و حالا به جای استخوان، مغزم پر از درد است.

هوش مصنوعی: در زمان ما، وقتی که زمین به خاطر مشکلات داغ شده، آسمان هم بر ما رحمتی نخواهد داشت و فقط درد و رنج برای ما به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: ای مسیحا، بگو که به ما نزدیک نیا که نمی‌خواهیم به ازای یک لحظه درد، عمر جاودانی داشته باشیم.

هوش مصنوعی: چه چیز خواهد شد که کسی بگوید عشق و غم تو باعث کشته شدن من شده است، که اینقدر دل و زبان من از درد پر شده؟

هوش مصنوعی: اگر قرار باشد که در این دنیا تنها با بی‌درمانان و بی‌دردان زندگی کنم، ترجیح می‌دهم در این راه، از مرگ خود نجات پیدا کنم و از رنج‌ها و دردها آزاد شوم.