رضی‌الدین آرتیمانی » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چشم من چون به روی او باز است</p></div>
<div class="m2"><p>در ندانم که بسته یا باز است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خاک فرسوده دیده و گوش است</p></div>
<div class="m2"><p>لیک خاموش حرف و آواز است</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>تو در گفتگو ببند و ببین</p></div>
<div class="m2"><p>که چه درها بروی دل باز است</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>کلهٔ خشک، جام جمشید است</p></div>
<div class="m2"><p>نقش الواح گلشن راز است</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>چه کنم درد من دوا سوز است</p></div>
<div class="m2"><p>چه کنم عشق او به من ساز است</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>با رضی دیگر از بهشت مگوی</p></div>
<div class="m2"><p>نیست طاووس بلکه شهباز است</p></div></div>

دیوان رضی الدین آرتیمانی به کوشش احمد کرمی ۱۳۷۳ - رضی الدین آرتیمانی - تصویر ۸۴

غزل شمارهٔ ۱۲

چشم من چون به روی او باز است
در ندانم که بسته یا باز است
خاک فرسوده دیده و گوش است
لیک خاموش حرف و آواز است
تو در گفتگو ببند و ببین
که چه درها بروی دل باز است
کله خشک جام جمشید است
نقش الواح گلشن راز است
چه کنم درد من دوا سوز است
چه کنم عشق او به من ساز است
با رضی دیگر از بهشت مگوی
نیست طاووس بلکه شهباز است

غزل شمارهٔ ۱۰

غزل شمارهٔ ۱۱

چشم من چون به روی او باز است

در ندانم که بسته یا باز است

خاک فرسوده دیده و گوش است

لیک خاموش حرف و آواز است

تو در گفتگو ببند و ببین

که چه درها بروی دل باز است

کلهٔ خشک، جام جمشید است

چه کنم درد من دوا سوز است

چه کنم عشق او به من ساز است

با رضی دیگر از بهشت مگوی

نیست طاووس بلکه شهباز است

غزل شمارهٔ ۱۱

اطلاعات

حاشیه ها