رضی‌الدین آرتیمانی » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کسی که در رهش از پا و سر خبردار است</p></div>
<div class="m2"><p>نه عاشق است که در بند کفش و دستار است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>غمی به گرد دلم جلو‌ه‌گر شده که از آن</p></div>
<div class="m2"><p>غباری ار بنشیند بر آسمان بار است</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>بدیگران ببر ای باد بوی نومیدی</p></div>
<div class="m2"><p>که در خرابهٔ ما زین متاع بسیار است</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>بر آستانه او عاشقانه جان درباخت</p></div>
<div class="m2"><p>رضی که در غم عشقش هنوز بیمار است</p></div></div>

دیوان رضی الدین آرتیمانی به کوشش احمد کرمی ۱۳۷۳ - رضی الدین آرتیمانی - تصویر ۹۰

غزل شمارهٔ ۱۱

کسی که در رهش از پا و سر خبردار است
نه عاشق است که در بند کفش و دستار است
غمی به گرد دلم جلو ه گر شده که از آن
غباری ار بنشیند بر آسمان بار است
بدیگران ببر ای باد بوی نومیدی
که در خرابه ما زین متاع بسیار است
بر آستانه او عاشقانه جان درباخت
رضی که در غم عشقش هنوز بیمار است

غزل شمارهٔ ۹

غزل شمارهٔ ۱۰

کسی که در رهش از پا و سر خبردار است

نه عاشق است که در بند کفش و دستار است

غمی به گرد دلم جلو‌ه‌گر شده که از آن

غباری ار بنشیند بر آسمان بار است

بدیگران ببر ای باد بوی نومیدی

که در خرابهٔ ما زین متاع بسیار است

بر آستانه او عاشقانه جان درباخت

رضی که در غم عشقش هنوز بیمار است

غزل شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

حاشیه ها