رضی‌الدین آرتیمانی » مقطعات و غزلیات ناتمام » شمارهٔ  ۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>رود از رفتنت فرزانه از هوش</p></div>
<div class="m2"><p>شود از دیدنت دیوانه عاقل</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ز دنیا کام ما حاصل نگردد</p></div>
<div class="m2"><p>که کام ما ز ناکامی است حاصل</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>چو شوری نیست چه پائی و چه سر</p></div>
<div class="m2"><p>چو عشقی نیست چه سنگی و چه دل</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۴

رود از رفتنت فرزانه از هوش
شود از دیدنت دیوانه عاقل
ز دنیا کام ما حاصل نگردد
که کام ما ز ناکامی است حاصل
چو شوری نیست چه پایی و چه سر
چو عشقی نیست چه سنگی و چه دل

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر به بیان احساسات عمیق خود نسبت به عشق و جدایی می‌پردازد. او می‌گوید که رفتن محبوبش باعث دیوانگی عاقلانه‌اش می‌شود و از دیدنش شور و شوقی مثبتی احساس می‌کند. همچنین بیان می‌کند که در زندگی، اگر شوری وجود نداشته باشد، هیچ چیز اهمیت ندارد و بدون عشق، نه دل و نه جسم قابل توجه‌اند. شاعر در نهایت بر ناکامی‌های عاشقانه‌اش تأکید می‌کند.

شمارهٔ  ۱۲

شمارهٔ  ۱۳

هوش مصنوعی: رود با رفتن تو به شدت متأثر می‌شود و دیوانه‌ای عاقل به خاطر دیدن تو دچار حیرت می‌شود.

رود از رفتنت فرزانه از هوش

شود از دیدنت دیوانه عاقل

هوش مصنوعی: از دنیا چیزی به دست نخواهیم آورد، چرا که خوشبختی ما از ناکامی‌هایمان ناشی می‌شود.

ز دنیا کام ما حاصل نگردد

که کام ما ز ناکامی است حاصل

هوش مصنوعی: اگر شور و هیجانی وجود نداشته باشد، پا و سر چه فایده‌ای دارند؟ و اگر عشقی وجود نداشته باشد، سنگ و دل چه سودی دارند؟

چو شوری نیست چه پائی و چه سر

چو عشقی نیست چه سنگی و چه دل

شمارهٔ ۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها