رضی‌الدین آرتیمانی » مقطعات و غزلیات ناتمام » شمارهٔ  ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر نسازی کرده‌های ما بحل</p></div>
<div class="m2"><p>وای ما و وای جان و وای دل</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دم مزن از دوری و خونم بریز</p></div>
<div class="m2"><p>مرگ بسپاری به از زنده خجل</p></div></div>

دیوان رضی الدین آرتیمانی به کوشش احمد کرمی ۱۳۷۳ - رضی الدین آرتیمانی - تصویر ۱۷۸

شمارهٔ  ۱۵

گر نسازی کرده های ما بحل
وای ما و وای جان و وای دل
دم مزن از دوری و خونم بریز
مرگ بسپاری به از زنده خجل

هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر احساس عمیق ناامیدی و درد ناشی از جدایی هستند. شاعر به طور گزنده‌ای به مشکلات و رنج‌هایی که از دوری معشوق متحمل می‌شود اشاره می‌کند و از او می‌خواهد که در مورد جدایی صحبت نکند، زیرا این موضوع او را به حد مرگ و خجالت نزدیک می‌کند. به طور کلی، این شعر نشان‌دهنده‌ی حسرت و غم ناشی از جدایی است.

شمارهٔ  ۱۳

شمارهٔ  ۱۴

هوش مصنوعی: اگر اشتباهات ما را اصلاح نکنی، وای بر ما، وای بر جان و دل ما.

گر نسازی کرده‌های ما بحل

وای ما و وای جان و وای دل

هوش مصنوعی: از دوری نگو و بیشتر از این عذابم نده، اینکه بخواهم به مرگ فکر کنم بهتر از این است که در زندگی با شرم و ننگ باشم.

دم مزن از دوری و خونم بریز

مرگ بسپاری به از زنده خجل

شمارهٔ ۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده