رضی‌الدین آرتیمانی » مقطعات و غزلیات ناتمام » شمارهٔ  ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هم‌آغوش که شد یارب که امشب</p></div>
<div class="m2"><p>خجالت می‌تراود از نگاهش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ز بوی مشک من مدهوش گشتم</p></div>
<div class="m2"><p>نهادم سر چو اندر خاک راهش</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۳

هم آغوش که شد یارب که امشب
خجالت می تراود از نگاهش
ز بوی مشک من مدهوش گشتم
نهادم سر چو اندر خاک راهش

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به احساسات عمیق خود هنگام نزدیک شدن به معشوق اشاره می‌کند. او از خجالت و شرم در برابر نگاه معشوق صحبت می‌کند و همچنین از تأثیر عطر خوشی که او را مدهوش کرده، می‌گوید. نهایتاً، شاعر سر خود را به نشانه احترام و محبت بر زمین می‌گذارد، انگار که نشانی از عشق و اطاعت از معشوق است.

شمارهٔ  ۱۱

شمارهٔ  ۱۲

هوش مصنوعی: امشب که آن محبوب نزدیک من است و از نگاهش شرمگین و خجالت‌زده‌ام.

هم‌آغوش که شد یارب که امشب

خجالت می‌تراود از نگاهش

هوش مصنوعی: از عطر مشک به حدی مست و گیج شدم که سرم را بر زمین گذاشتم، مانند کسی که در جستجوی آن عطر به خاک افتاده است.

ز بوی مشک من مدهوش گشتم

نهادم سر چو اندر خاک راهش

شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده