هوش مصنوعی: هیچ کاری به تدبیر و عقل من درست نشد، حالا چه باید بکنم زیرا به سرنوشت و تقدیرم مبتلا هستم.

هوش مصنوعی: به قضا من نه فرد با تدبیری هستم و نه شرایط و موقعیت‌های من مناسب است، من چه تدبیری می‌توانم بکنم؟

هوش مصنوعی: وقتی از سرنوشت بد و ناگواری فرار می‌کنم، مانند پشه‌ای هستم که در قیر گیر کرده و نمی‌تواند بگریزد.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به دشواری‌ها و ناراحتی‌های زندگی اشاره دارد و می‌گوید که بار و مسئولیت مشکلات و غم‌های زمانه را بر دوش می‌کشد و باید این بار را به دوش بگیرد. او خود را به عنوان حافظ و نگهبان این مشکلات معرفی می‌کند.

هوش مصنوعی: از شدت غم و اندوه، قامت من مانند کمانی خم شده است، انگار که تیر من بارها به سنگ برخورد کرده است.

هوش مصنوعی: من از شکارچی بودنم دست کشیده‌ام و اکنون با چشم‌هایی پر از حسرت به ردپای شکارچی‌ام نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: رنج و دردهای زندگی باعث شده که به طور کامل از خودم خسته شده و سیر شده‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر شایستگی‌های فراوانم، کسانی که خودشان شایستگی ندارند، به من نسبت کافر و بی‌دین می‌دهند.

هوش مصنوعی: ما در غم او سوختیم و او ناراحت نشد، نمی‌دانم تقصیر من چیست.

هوش مصنوعی: اشک و آه من در دنیا طوری است که شاید اگر بگویم این دنیا را می‌گیرم، منظورم همین است.

هوش مصنوعی: در چنین بهاری خیلی ناراحتم و در این هوای دلگیر احساس خستگی و غم می‌کنم.

هوش مصنوعی: به دنبال کسی هستم که بتواند با نواختن ساز، جوی پر از شوق و نشاط را ایجاد کند و همچنین شاهدی که در دستانم جامی برای نوشیدن بگذارد.

هوش مصنوعی: با جوانان همیشه عشق و محبت وجود دارد و این نکته‌ای است که از بزرگترها آموخته‌ام.

هوش مصنوعی: من در دام مرغ و ماهی نمی‌افتم؛ چون ماهی و ماه حالا تحت تسلط من هستند.

هوش مصنوعی: به خاطر درد و رنجی که کشیده‌ام، حالا به چیزی شبیه استخوان شده‌ام که نشانه‌ای از تیر می‌باشد.

هوش مصنوعی: اگرچه در دنیا مال و ثروت زیادی داری، اما در اعتماد و توکل به خدا بسیار محتاط و نگران هستی.

هوش مصنوعی: وقتی تحت فشار و سختی قرار می‌گیرم، احساس می‌کنم که آسمان بر روی من افتاده و سنگینی آن را حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: غم و اندوه سالخوردگی از جوانی احساس می‌شود و این پیام را از پیران آموخته‌ام.

هوش مصنوعی: به دلیل عشق تو، حالتی شبیه یک بازیچه پیدا کرده‌ام و تو مرا به راحتی تسخیر کرده‌ای.

هوش مصنوعی: اگر دلم را مانند موم ذوب کنند، می‌توانم به راحتی تغییر شکل دهم و به هر صورتی درآیم، حتی اگر از آهن ساخته شده باشم.

هوش مصنوعی: من به قدری خراب نیستم که روح‌الله بتواند مرا اصلاح کند.

هوش مصنوعی: سری که بدون شور و هیجان باشد، نشانه‌ی ننگ و شرمندگی مردان است. تا کی می‌خواهم این ننگ را بر دوش بکشم؟

هوش مصنوعی: تو چرا به من تیر می‌زنی؟ من که خودم قبلاً شصت نفر را کشته‌ام و دست‌نشان را به خوبی بلد هستم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه چیزی باعث نابودی من شده، اما تو چه کار می‌کنی که من در این وضعیت قرار گرفته‌ام؟

هوش مصنوعی: پیوند من با تو آنقدر محکم است که هیچ شمشیری نمی‌تواند آن را قطع کند.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم از تو روی برگردانم، در کجا می‌توانم پنهان شوم؟ چگونه می‌توانم دلم را از تو جدا کنم؟

هوش مصنوعی: اگر بخواهم دوری و جدایی را توضیح دهم، در دل سخن‌هایم احساسات عمیق و پراحساسی را که در نوشتن بیان شده، احساس می‌کنم که مثل خون در دل می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در اندوه تو، تا صبح همچون شمع می‌سوزم و این سوزش را از ابتدا به جان می‌خرم.

هوش مصنوعی: بی‌وجود تو، شیرینی زندگی برایم تلخ و ناخوشایند است و بدون تماشای چهره‌ات، از زندگی خسته و دلگیر هستم.

هوش مصنوعی: اگر به شوق تو بخوانم، قلبم آتش می‌گیرد و اگر از روی لذت مرا برانی، جانم را از دست می‌دهم.

هوش مصنوعی: دامن خودت را به من نده، چون در روز قیامت وقتی از خاک بلند می‌شوم، دامن تو را می‌گیرم.

هوش مصنوعی: همه در حالتی از حیرت و جنون هستند، اما هیچ کس گوش به حرف‌های من نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: هرگز نتوانستم به هیچ چیزی دل ببندم، هرچند که هر لحظه مانند شعله‌ای آتشین در درونم می‌سوزم.

هوش مصنوعی: غم بی‌درد به سرعت من را از پا درمی‌آورد، اما غم اگر درد همراه داشته باشد، من را دیرتر تحت فشار قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: من از هیچ کس کمتر نیستم و اگر هم زندگی زاهدانه و پر از تظاهر داشته باشم، باز هم به خودم وفادارم.

هوش مصنوعی: گریه و ناله من برای جهان اهمیت دارد، شاید اگر بگویم که من هم بر جهان تاثیر دارم.