رشحه » شمارهٔ  ۱۵ - از یک قصیده

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تو آن شهریاری که از آستینت</p></div>
<div class="m2"><p>کشد بر سر خویش خورشید معجر</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چو از خون گردان و از گرد میدان</p></div>
<div class="m2"><p>شود دشت دریا شود بحر چون بر</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>فلک گردد از نوک رمحت مشبک</p></div>
<div class="m2"><p>زمین گردد از نعل رخشت مجدر</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۶ - از یک قصیده

تو آن شهریاری که از آستینت
کشد بر سر خویش خورشید معجر
چو از خون گردان و از گرد میدان
شود دشت دریا شود بحر چون بر
فلک گردد از نوک رمحت مشبک
زمین گردد از نعل رخشت مجدر

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به وصف ویژگی‌های یک شاه بسیار قدرتمند و تاثیرگذار می‌پردازد. او به تصویر کشیدن توانایی‌های این شهریار می‌پردازد که می‌تواند با قدرت و جلال خود، آسمان و زمین را دگرگون کند. این شهریار با ظهور خود، نورانی می‌شود و دشت‌ها به دریا و دریاها به اقیانوس تبدیل می‌شوند. به طور کلی، این ابیات به شکوه و عظمت یک سلطنت اشاره دارد و نشان‌دهنده قدرت و اثرگذاری ناشی از وجود این شاه است.

شمارهٔ  ۱۴ - از یک غزل

شمارهٔ  ۱۵ - از یک قصیده

هوش مصنوعی: تو پادشاهی هستی که از دستانت می‌تواند خورشید را بر سر خود بگرداند و برچیده بپوشد.

تو آن شهریاری که از آستینت

کشد بر سر خویش خورشید معجر

هوش مصنوعی: وقتی گرد و غبار ناشی از نبرد و خون به زمین نشسته و میدان جنگ آرام می‌شود، دشت به مانند دریا بزرگ و وسیع خواهد شد.

چو از خون گردان و از گرد میدان

شود دشت دریا شود بحر چون بر

هوش مصنوعی: آسمان به خاطر زیبایی چشمان تو تغییر شکل می‌دهد و زمین به خاطر زینت قدم‌هایت زنده و پرشکوه می‌شود.

فلک گردد از نوک رمحت مشبک

زمین گردد از نعل رخشت مجدر

شمارهٔ ۱۵ - از یک قصیده

اطلاعات

برگردان به زبان ساده