رشحه » شمارهٔ  ۱۳ - از یک غزل

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ز هر مژگان کند صد رخنه در دل</p></div>
<div class="m2"><p>که بگشاید به روی خود دری چند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چو من کی با تو باشد عشق اغیار</p></div>
<div class="m2"><p>نیاید کار عیسی از خری چند</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>خراب از اوست شهر جهان و دل بین</p></div>
<div class="m2"><p>مسخر کرده طفلی کشوری چند</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۴ - از یک غزل

ز هر مژگان کند صد رخنه در دل
که بگشاید به روی خود دری چند
چو من کی با تو باشد عشق اغیار
نیاید کار عیسی از خری چند
خراب از اوست شهر جهان و دل بین
مسخر کرده طفلی کشوری چند

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به عمق تاثیر عشق و زیبایی معشوق اشاره می‌کند. مژگان معشوق به گونه‌ای تاثیرگذار است که دل‌ها را می‌شکافد و درهای جدیدی را به روی عشق می‌گشاید. شاعر همچنین به تنهایی و بی‌همرنگی خود در عشق می‌پردازد و به وضوح بیان می‌کند که در عشق دیگران نمی‌تواند مثل عیسی معجزه کند. در نهایت، او از خرابی‌ها و آسیب‌های ناشی از این عشق و تاثیر آن بر جهان و دل‌ها صحبت می‌کند.

شمارهٔ  ۱۲ - از یک غزل

شمارهٔ  ۱۳ - از یک غزل

هوش مصنوعی: هر مژه‌ای از چشمان او به دل هزار زخم می‌زند، تا در دلش راهی باز کند و چندین در به روی خود بگشاید.

ز هر مژگان کند صد رخنه در دل

که بگشاید به روی خود دری چند

هوش مصنوعی: وقتی من هستم، عشق کسان دیگر به میان نمی‌آید و مانند عیسی نیست که از حیوانات بی‌باک کار کند.

چو من کی با تو باشد عشق اغیار

نیاید کار عیسی از خری چند

هوش مصنوعی: شهر و دلی که به هم ریخته و به هم ریخته است، ناشی از اوست. به‌طوری‌که مانند یک کودک، دنیای بزرگ را تحت کنترل خود درآورده است.

خراب از اوست شهر جهان و دل بین

مسخر کرده طفلی کشوری چند

شمارهٔ ۱۳ - از یک غزل

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها