هوش مصنوعی: در شب، در کلبه‌ای کوچک و تنگ، شعله‌های آتش از اجاق بالا می‌روند و به هر طرف پخش می‌شوند.

هوش مصنوعی: دل من همچون چوب مرطوبی است که در آتش می‌سوزد و از آن اشک و خونابه می‌ریزد.

هوش مصنوعی: ای خنیاگر، از درد جدایی، نغمه‌های آشنا به گوشم می‌رسد.

هوش مصنوعی: هامون که در برف سنگین پوشیده شده، برازنده و زیبا، با رنگ نقره‌ای بر تن خود نمایان است.

هوش مصنوعی: من از سرزمین زیبای هامون نشانه‌ای از محبوب زیبای خود را پیدا می‌کنم.

هوش مصنوعی: باد ملایم در گوش من نام تو را می‌گوید و پیغام تو را با لطافت به من منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: تو کجایی که صدای شوق و احساس من در دل تو شعله‌ور شده و آتش را در سینه‌ات روشن می‌کند؟

هوش مصنوعی: در میان برف و یخ، من در آتش قرار دارم و این که آتش در میان برف به شدت می‌سوزد، واقعاً عجیب است.

هوش مصنوعی: دنیا در نظر من مبهم و تاریک است، تو از من دوری و من به مرگ نزدیک هستم.

هوش مصنوعی: ای ساز، نغمه‌ای را برآور که راه آسمانی را برای همدلی و هماهنگی باز کند.

هوش مصنوعی: از بخت می‌خواهم که مرا که راه را گم کرده‌ام، به سوی خانه‌ام هدایت کند.

هوش مصنوعی: اگر آسمان به من ظلم کند و سرد باشد، دل من گرم است به خاطر آرزوها و خواسته‌های خودم.