رهی معیری » چند قطعه » قطعهٔ ۳۰ - نگاه سخن گو

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گفتم: این چشم جاودانه تو</p></div>
<div class="m2"><p>با که اسرار خویشتن گوید؟</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>وین سخن گو نگاه سحرآمیز</p></div>
<div class="m2"><p>با کدام آشنا سخن گوید</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>گفت: با آن که آشنا سخنی</p></div>
<div class="m2"><p>از دلارام من، به من گوید</p></div></div>

قطعهٔ ۳۱ - پوشکین

گفتم این چشم جاودانه تو
با که اسرار خویشتن گوید
وین سخن گو نگاه سحرآمیز
با کدام آشنا سخن گوید
گفت با آن که آشنا سخنی
از دلارام من به من گوید

هوش مصنوعی: در این شعر، گوینده درباره چشمی صحبت می‌کند که جاودانه است و از آن می‌پرسد که با چه کسی می‌تواند اسرار خود را در میان بگذارد. او همچنین به نگاه سحرآمیز اشاره می‌کند و می‌پرسد که این نگاه با چه آشنایی صحبت می‌کند. در نهایت، پاسخ می‌دهد که این نگاه با کسی که دلشکش و مورد علاقه باشد، سخن می‌گوید.

قطعهٔ ۲۹ - زاده آزاده

قطعهٔ ۳۰ - نگاه سخن گو

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/19875

هوش مصنوعی: گفتم: این چشمان بی‌پایان تو با چه کسی رازهای درونت را در میان می‌گذارد؟

گفتم: این چشم جاودانه تو

با که اسرار خویشتن گوید؟

هوش مصنوعی: این گفته بیانگر این است که فردی با چشمانی جادویی و خاص، با چه کسی می‌تواند ارتباط برقرار کند و صحبت کند.

وین سخن گو نگاه سحرآمیز

هوش مصنوعی: گفت: با وجودی که آن شخص با من آشناست، باز هم از دلبرم چیزی به من نمی‌گوید.

از دلارام من، به من گوید

قطعهٔ ۳۰ - نگاه سخن گو

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

قطعهٔ ۳۰ - نگاه سخن گو به خوانش عندلیب