هوش مصنوعی: یک فرد نیازمند و نابینا با خالق جهان صحبت می‌کرد و می‌گفت: «من به قدری ناتوانم که برای توصیف زیبایی‌های تو زبانم بند آمده است و نمی‌توانم به درستی تو را ستایش کنم.»

هوش مصنوعی: به خاطر نعمتی که به من بخشیده‌ای، هزاران بار شکرگزارم، چرا که من شایسته‌ی این همه لطف و عطا نیستم.

هوش مصنوعی: یک مرد خسی، با لحنی تند و تهدیدآمیز، گریبان شخص نابینایی را گرفت و گفت که تا وقتی پاسخ ندهی و توجیهی نداشته باشی، از جای خود بلند نمی‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم از خالق جهان سپاسگزاری کنم، تعجبی ندارد که بینا و قوی‌تر از شاهین هستم.

هوش مصنوعی: تو در حال حاضر ناتوان و نیازمند هستی، اما من به خاطر مقام و قدرتی که دارم، وضعیت بهتری دارم.

هوش مصنوعی: چه نعمت بزرگی برای توست که به خاطر آن تلاش می‌کنی؟ من از کار تو شگفت‌زده‌ام، چون که در این وضعیت به نظر می‌رسم که بی‌چاره‌ام.

هوش مصنوعی: گفت: ای نابینا، با این حال که تو نمی توانی ببینی، چه نعمت و مزیتی را باید بخواهی؟ زیرا من موجودی با چهره و مقام تو نمی‌شناسم.