هوش مصنوعی: سال‌ها درگیر مشکلات و ناملایمات زندگی بودم و به خاطر این رنج‌ها، از درد و ناراحتی رنج می‌کشیدم.

هوش مصنوعی: آیینه وجود من از ظلمت و بدی‌های روزگار کدر و تیره شده است.

هوش مصنوعی: چشمان کسانی که بینا هستند، به حالت تار درآمد و چهره‌های مثل گل، رنگ زرد به خود گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: مانند موش ضعیف و نزار شده و در مقابل، بدنی چاق و تنومند مانند یک گاو پرورش یافته دارد.

هوش مصنوعی: من تمامی پزشکان را در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی امتحان کردم.

هوش مصنوعی: کار آن‌ها شبیه به کار بوزینه و نجاری بود.

هوش مصنوعی: نه کسی بود که از حکمت باخبر باشد و نه کسی که در زمینه پرستاری تجربه‌ای داشته باشد.

هوش مصنوعی: به دامپزشک مراجعه کردم و از ناچاری راه حلی خواستم.

هوش مصنوعی: آن کسی که داروی دردهاست و قادر به درمان حیوانات و وحوش است، دست مرا گرفت و مرا از دشواری‌ها نجات داد.

هوش مصنوعی: بدون فکر و تأمل، درمان درد من را پیدا کرد. بدن من از غم رها شد و من نیز از درد دل دیگران آزاد شدم.

هوش مصنوعی: این بیت به یک نوع تضاد اشاره دارد. شاعر در آن بیان می‌کند که از پزشک خود هیچ کمکی دریافت نکرده است و در عوض به دانشی که عمیق‌تر و جامع‌تر است نیاز دارد. به عبارتی، او به دنبال فردی است که از نظر علمی و تجربی در زمینه پزشکی تخصص بیشتری داشته باشد. این نکته ممکن است به ناکافی بودن درمان‌های رایج اشاره کند و بیانگر نیاز به دانش بالاتر در زمینه پزشکی باشد.

هوش مصنوعی: یا من از گروه حیوانات هستم یا پزشکان بی‌مهارت.