هوش مصنوعی: من از چشم خود اشکی می‌ریزم و از دل خود آهی بلند می‌کنم. ای غم! از جانم چه می‌خواهی؟

هوش مصنوعی: من از درد جدایی به شدت ناراحتم و مانند اشکی که بر زمین می‌افتد رنج می‌کشم. ای غم، تو چه خواسته‌ای از جانم داری؟

هوش مصنوعی: او رفت و با رفتنش، تمام آرزوهایم هم از دست رفت. من از جستجوهایم هیچ سودی نبردم.

هوش مصنوعی: در هر جهتی که حرکت کردم، خوشحالی را نیافتم. آتش درونم، همچون شمع سحر، می‌سوزد و من فقط آه می‌کشم.

هوش مصنوعی: از وزش نسیم صبحگاهی در دشت دیوانگی، بیشتر از همیشه سرگشته و گیج‌ام. ای اندوه، از جانم چه می‌خواهی؟

هوش مصنوعی: هستی چیست؟ خواب آشفته‌ای است که نقشی فریبنده دارد، مانند موجی که در سراب جلوه می‌کند. محبت مانند نخی که پژمرده شده باشد، دیگر وجود ندارد. آیا برکت و نصیبی وجود دارد؟ مانند اشکی که به شکل ابر در آسمان است.

هوش مصنوعی: من شعله‌ای از آتش هستم، مانند یک شمع روشن در صبح زود، به خاطر نسیم صبحگاهی بیشتر در دشت جنون سردرگمم.

هوش مصنوعی: ای غم، دیگر از جانم چه می‌خواهی؟

هوش مصنوعی: از درد جدایی و فقدان، مثل اشکی که بر روی زمین می‌ریزد، به حالتی نزار و آسیب‌دیده افتاده‌ام. ای غم، تو چه می‌خواهی از من؟