هوش مصنوعی: ای رهگذر! تو که از جاده‌ی محبت عبور می‌کنی و بر خاک ما پا می‌گذاری،

هوش مصنوعی: در این مکان، یک شاعر غمگین آرام گرفته است و دلش پر از درد و اندوه در این خاک خوابیده است.

هوش مصنوعی: خوابیده مانند گل، با سینه‌ای پاره و دلی پر از آتش که در دل زمین پنهان است.

هوش مصنوعی: با اشک داغ ما مرهمی بزن و آبی بر این آتش نگذاشته از خدا.

هوش مصنوعی: ما در شب‌ها مثل شمعی بودیم که جشن را روشن می‌کرد، زیرا از روشنی و نشاط مانند روز بودیم.

هوش مصنوعی: اکنون دیگر در زندگی‌ام هیچ روشنایی و روشنی نیست، شب‌ها هم تاریکی و سردی‌اش به ما اجازه نمی‌دهد که روشنایی پیدا کنیم.

هوش مصنوعی: به جستجوی حالتی از درد و رنج برآی، تا نوری بر سطح تاریک زمین بتابی.

هوش مصنوعی: از آنجا که دل ما از عشق می‌سوزد، با ما همراهی کن و اگر عاشق را دیدی، او را به یاد راهی که باید برود، راهنمایی کن.