هوش مصنوعی: زندگی بدون عشق و شادابی ارزشی ندارد. شادابی و سرمستی، موضوع اصلی ما در زندگی است. من در میخانه عشق، پر از می و سرور هستم و خوشا به حالم اگر تو هم می‌پیمایی و همراهم باشی.

هوش مصنوعی: ای گل خندان، دوباره به مجلس بازگرد. من در یک دست قدح دارم و در دست دیگر مینا. در دل من غم و درد وجود دارد و رنگ رخسارم زرد است. اما بهتر است که درد عشق را تحمل کنم تا اینکه در سلامت باشم بدون عشق.

هوش مصنوعی: عزیزم، من با وجود غم تو خوشحالم، چون جانم را فدای تو کرده‌ام. ای کاش برگردی تا دوباره زندگی را از نو شروع کنم و از دستان تو مشروبات خوشگوار بنوشم.

هوش مصنوعی: وقتی که دل خود را به عشق تو سپردم، غم و اندوه برایم تمام شد. ای باغ پر از گل، من با دیدن تو شاد و با بوی تو سرمست هستم. زندگی بدون عشق و مستی، ارزشی ندارد.

هوش مصنوعی: ای ناله‌های بی‌ثمر من، چه برآیی؟ ای شعله‌های ناپیدای من، چه می‌خواهی؟ از این گرما هیچ ثمری جز درد و رنج نیست، و از این آتش جز دود و آهی باقی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: دل را به زلف سیاه کسی سپردم و به جز روزهای تاریک چیزی به دست نیاوردم. تنها چیزی که می‌گیرم شعله‌ای است که از آه من برمی‌خیزد، اما چرا این آه بر دامن کسی نمی‌نشیند؟

هوش مصنوعی: ای دل چرا اینقدر ناله و شکایت می‌کنی؟ ای چشمان من، تا کی باید اشک بریزی؟ زیرا از ناله‌های بی‌فایده‌ام، دل من مانند گلی که در آتش می‌سوزد، در سینه‌ام به شدت می‌سوزد.

هوش مصنوعی: آه سرد من هر لحظه بیشتر می‌شود. ای پیکان غم، تو کشتیم را به راه می‌آوری، ولی او هیچ گناهی جز محبت ندارد.