هوش مصنوعی: ای شب جدایی که سیاهی‌ات مرا مانند روز روشن می‌سازد.

هوش مصنوعی: ای شب، چرا این‌قدر به من فشار می‌آوری؟ چه چیزی از من می‌خواهی؟ خواهش می‌کنم شتاب نکن!

هوش مصنوعی: نشان زلف معشوقم بر شانس من بسیار بد است و بلایا و غم‌ها را همه جا احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: امشب مانند یک آهوی ترسیده و ناآرام هستم.

هوش مصنوعی: تو با دلتنگی یارم، قصه‌هایی از روزگار من را برایم روایت می‌کنی، در حالی که آرامشم را از من گرفته‌ای.

هوش مصنوعی: ای شب، جانم مملو از غم و اندوه است.

هوش مصنوعی: وقتی از آن گل فاصله گرفتم، دیگر خنده و شادی را فراموش کردم.

هوش مصنوعی: روزهای عمرم تاریک و ناامید شده است.

هوش مصنوعی: من حتی لحظه‌ای آرام نداشتم بدون چهره‌ی زیبا و در این میان، اشک‌های من را شب گواهی می‌دهد.

هوش مصنوعی: او شب مانند گلی که در مستی بر بالین سر من می‌نشیند، دور از او، بالینم را از اشک‌هایم خیس می‌کنم.

هوش مصنوعی: از بس که بدون او رنج و درد کشیدم، خون دل خوردم و با محنت زندگی کردم. بی او، زندگی برایم دشوار شده و گویی که مرده‌ام.

هوش مصنوعی: بی‌حضور آن گل، دل من به شدت نگران و پریشان است. از جانم چه توقع داری، ای شب تاریک؟