هوش مصنوعی: ای لاله‌ای که آتشینی، وقتی یارت بر دل خونین تو می‌نگرد، از درد و رنجی که داری، چقدر اندوهگین‌تری.

هوش مصنوعی: در دنیای زندگیت، یا مانند من که بی‌پناه و بی‌کس هستم، می‌توانی مثل ساغری که پر از شراب است، از لذت‌ها و خوشی‌ها بهره‌مند شوی.

هوش مصنوعی: اگر خوش‌شانسی با تو بود، پس چرا دل‌تنگی در دل تو وجود دارد؟ اگر در روزهای بهار باید می‌خندیدی، چرا دلت همیشه غمگین است؟ عشق به دوستانت باید خوشحالت کند، اما تو در عوض، تنها درد و داغ را تجربه می‌کنی.

هوش مصنوعی: دل تو پر از درد و غم است، اما لبانت لبخند می‌زنند. تو یا عاشق هستی یا معشوقی که جلوه‌ات به لیلی می‌ماند، حال آنکه خودت از دل مجنون هم غمگین‌تر و دلشکسته‌تر به نظر می‌رسی.

هوش مصنوعی: من هم از نوشیدنی عشق مانند تو می‌نوشم، با این حال جان و دلم در آتش است، اما مانند گل لاله خاموش و ساکت هستم.

هوش مصنوعی: قلبی پُر از غم دارم که مانند ساقه‌های لاله‌ای که رویش نیست، در خاک خیابان و کوچه‌ای افتاده است.

هوش مصنوعی: از چشمانم اشک می‌ریزم و این اشک‌ها مانند جوی‌هایی از خون است، چرا که بی او، حال مانند لاله‌ای پژمرده و افسرده هستم. در کناره‌ی جوی، در کناره‌ی جوی، تنها و غمگین نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: از دل من ناله‌ای بلند می‌شود، دور از لاله‌های آتشین من. در بهارهایی که دور از آن ماهی که غنچه لبش را باز کرده، روز و شب چشمانم بر ستاره‌ها می‌بارد.

هوش مصنوعی: به خاطر ناتوانی و شکست، همچون سایه در خیابان او، از نسیم صبح خواهش می‌کنم پیامی از محبت به او برساند.

هوش مصنوعی: ای گل، زیبایی صورتت به قدری است که صبر و درک من را از بین برده است. هرچند که جان و دل من در آتش عشق تو می‌سوزد، اما مانند گل لاله ساکت و بی‌صدا هستم.