هوش مصنوعی: وقتی تو دامن خود را از من کنار کشیدی، ای زیبای خوش اندام، وجود من تحت تأثیر قرار گرفت.

هوش مصنوعی: هر شب دل من از غم و اندوه لبریز می‌شود و این حس و حال به دامنم می‌نشیند.

هوش مصنوعی: بنشین و مثل گل آرام کنارم باش تا من هم از رنج‌ها و مشکلاتم عبور کرده و شکوفا شوم.

هوش مصنوعی: روی تو همچون گلزار پر از لاله است و موهای تو به زیبایی سوسن می‌ماند.

هوش مصنوعی: ای جان و دل، تو خانه‌ی منی و من از رفتنت به شدت غمگین و نزارم.

هوش مصنوعی: دست من درگیر احساساتی است که دامن تو را تحت تأثیر قرار داده و دامن من نیز مملو از اندوه و tristeza است. این دو دامن به نوعی به هم متصل هستند و نمایانگر اشتراک احساسات ماست.

هوش مصنوعی: ای اشک، به دل ما آرامش بده و رنگ و زیبایی به چهره ما ببخش.

هوش مصنوعی: ای سیل ویرانگر، بگذار که خاک من در باد پراکنده شود.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر از مرغ شب درخواست می‌کند تا به او کمک کند و با احساساتی غم‌انگیز به حال و وضعیت خود بپردازد. به نوعی او به دنبال همراهی و همدردی است تا در تاریکی و غم شب تنها نباشد.

هوش مصنوعی: تا صیاد قلب من را به رحمت بگیرد و به دام محبت بیندازد.