هوش مصنوعی: ای کسی که از حال بی‌نواها بی‌خبری، لطفاً بیا و دیدارت را بر من ارزانی کن.

هوش مصنوعی: ای کسی که از رنج و درد آشنایان غافل هستی، بیا و در میان ما حاضر شو.

هوش مصنوعی: ای چهره‌ات روشنایی بخش امید من است، بیا، بیا، بیا.

هوش مصنوعی: من صبحی را دور از چهره‌ی تو ندیدم، بیا، بیا، بیا.

هوش مصنوعی: کجا است روشنی وفا و صفا، همچون شمعی که در دل تاریکی می‌درخشد؟

هوش مصنوعی: راز چشم‌هایت، اشتیاق خطایت و آن بوسه‌ها کجاست؟ ای چهره تو، صبح امید من.

هوش مصنوعی: بیا، بیا، من هیچ‌گاه صبحی را دور از چهره‌ات ندیدم.

هوش مصنوعی: بیایید، بیابید، بیایید.

هوش مصنوعی: ای آن که لب‌های آتشین داری، بیا و باز کن! هر شب به مانند نی در تنهایی‌ام می‌نالم و از فقر و بی‌پناهی‌ام شکایت می‌کنم. ای بهار جوانی که دور از تو هستم، دلم همچون لاله‌ای است که به خاطر جدایی از تو داغدار است.

هوش مصنوعی: ای افسونگر، بازگرد و با تو دروازه‌ها به روی من باز می‌شود. آه، با وجود اینکه از کنارم رفتی، اما هنوز از ذهن و دل من دور نشده‌ای.

هوش مصنوعی: کجاست شمعی که وفاداری را روشن کند؟ کجاست نوری که صفا و پاکی را به ارمغان آورد؟

هوش مصنوعی: راز نگاه تو، اشتیاقی برای دوستداریت و آن بوسه‌ها کجا رفته‌اند؟

هوش مصنوعی: ای صورت زیبای تو، صبح امید من هستی، بیا، بیا، بیا.

هوش مصنوعی: من هیچ صبحی را دور از چهره‌ات ندیدم، پس بیا، بیا، بیا.