هوش مصنوعی: هر شب مانند نی ناله می‌زنم چون غمی در دل دارم.

هوش مصنوعی: تو دل و جان ما را گرفتـی، اما هنوز رفیق ما نشدی و به دوستـی ما نپرداختی.

هوش مصنوعی: تو در کنار ما بودی و حالا بدون ما رفته‌ای.

هوش مصنوعی: به کجا رفتی که بوی گل همراهت بود؟ من در اینجا تنها ماندم و تو به تنهایی رفتی.

هوش مصنوعی: زمانی که کاروان به راه می‌افتد، من از دل زمین ناله‌ام به آسمان می‌رسد. از یارم دورم و به خاطر این جدایی اشک‌هایم مانند خون جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: من از پا افتادم و در برابر عشق، ناتوان و اسیر شده‌ام. نمی‌توانم از غم رها شوم، پس تو که می‌توانی، لطفاً راه حلی پیدا کن.

هوش مصنوعی: اگر از دل احساس عمیق و دردناکی را بیرون بریزم، آتش عشق و شوق از درونم شعله‌ور خواهد شد.

هوش مصنوعی: زمانی که اشک‌هایم مانند ستاره‌های در آسمان می‌ریزد، این اشک‌ها به شدت مانند آتش سوزان هستند.

هوش مصنوعی: وقتی کاروان حرکت می‌کند، فریاد من به آسمان می‌رسد. چون دور از محبوبم هستم، اشک و خون می‌ریزم.

هوش مصنوعی: در اینجا فردی احساس تنهایی و ناامیدی می‌کند. او نه کسی را دارد که بتواند با او درباره ناراحتی‌هایش صحبت کند و نه امیدی دارد که بتواند به دنبال کسی بگردد. به عبارت دیگر، او در وضعیت یأس و بی‌احساسی قرار دارد و از نبودن همراهی و یا دوستی رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: ای شادی جان، ای سرو نازنین! تو که از جمع ما دور شدی، دل ما کجا رفته است؟ من تنها ماندم و تو هم به تنهایی رفتی.

هوش مصنوعی: به کجا می‌روی ای دل‌دار من؟ فریاد و ناله‌ی من را بشنو و برگرد، برگرد. از نسیم بگو چه داستانی از روزگار من دارد و بازگرد، بازگرد به سوی من.

هوش مصنوعی: زمانی که تو از چشمان ما غایب شدی، مانند نوری که از دیدگان ناپدید می‌شود، با یاد و خاطره‌ای به شیرینی وزش نسیم صبح، از زندگی‌مان رفتی.

هوش مصنوعی: من به تنهایی ماندم و تو رفتی.