هوش مصنوعی: ای گل، تو از ما چه چیز دیده‌ای که از کنار ما رفته‌ای و دامن خود را بالا کشیده‌ای؟

هوش مصنوعی: تو به من آسیب زدی، اما من بخشیدمت. من به تو وفا کردم، اما تو از من آزرده شدی.

هوش مصنوعی: تنبیه و سرزنش تو را شنیدم، اما صدا و ناله من را نشنیدی.

هوش مصنوعی: ای دلبر، تو روشنی بخش دل و جان منی.

هوش مصنوعی: جز ذلت و خواری چیزی از عشق تو ندیدم، اما به خاطر عشق تو از دنیا چشم پوشیدم.

هوش مصنوعی: چه دیدی جز یاری که ناگهان مثل بخت از من دور شد؟

هوش مصنوعی: اگر در حق تو نیکی کردم، ممکن است که اشتباه کرده باشم.

هوش مصنوعی: وقتی که زیبایی تو را دیدم، چرا در محله‌ات جاگیر شدم؟

هوش مصنوعی: وقتی دیدی که به من علاقه‌مند هستم، چرا در نهایت از خانه و زندگی‌ام دور شدی؟

هوش مصنوعی: دلبر عزیز، تو برای من مانند نوری هستی که در تاریکی می‌تابد و زندگی‌ام را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که قلب من را از من گرفتی، دیگر آن دوست و همراهی که قبلاً بودی، نیستی.

هوش مصنوعی: وقتی که عشق و محبت من بیشتر شد، تو به سختی و بی‌رحمی خود اضافه کردی.

هوش مصنوعی: نه از حال بد من خبری گیر، نه دردی را که دارم تسکین دادی.

هوش مصنوعی: ای محبوب، تو زیبایی و ناز و لطافتی که دل را می‌رباید.

هوش مصنوعی: در ابتدا فکر می‌کردم که اگر جانم را بخواهم، دل مرا نخواهی شکست.

هوش مصنوعی: نمی‌دانستم ای گل، که به زودی عهد و وفای مرا خواهی شکست.

هوش مصنوعی: اگر تو به قلب من نفوذ کنی و مرا به خود جذب کنی، احساس پشیمانی و ندامت می‌کنم.

هوش مصنوعی: دل را از محبت من جدا کردی، اما من همانی هستم که همیشه به تو می‌گفتم.

هوش مصنوعی: دل به قول و پیمان تو سپردم، اما تو را که وعده داده بودیم، در کنار خود نیافتم.

هوش مصنوعی: دلدارم، تو آن نور و روشنی هستی که زندگی‌ام را پر می‌کند و به من آرامش می‌بخشد. عشق و محبت تو چون نوری در تاریکی‌ام می‌درخشد و حس می‌کنم که بدون تو نمی‌توانم زندگی کنم.