هوش مصنوعی: پرنده‌ای که حق را می‌خواند، هر لحظه در دل شب، ای ماه، به یاد عشق و احساسات تلخ، چشم‌های دنیا خوابیده‌اند و عاشق به خاطر غم و درد خود گریه می‌کند.

هوش مصنوعی: کسی نمی‌داند که هر دل‌ای که سوز و اشک محبت را تجربه نکرده، از چه چیزی می‌گرید. اگر دل نداشته باشد، چگونه می‌تواند گریه کند؟

هوش مصنوعی: در شب تار، هنگام بیداری، پرنده‌ای در دل شب به من داستان‌هایی می‌گوید و دل آزردم را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: ای کاش از شب‌های تاریک و اندوهبار من خبری نبود.

هوش مصنوعی: به جز شب، چه کسی می‌تواند بر عشق تو گواهی دهد؟

هوش مصنوعی: به تو بی‌رحمی و سختی کردم، اما من با وفا و مهربانی پاسخ دادم. تو به من ظلم کردی و من به جای انتقام، برایت دعا کردم.

هوش مصنوعی: برو دیگر، ای دوست، از دل ما که تو دشمن هستی و کینه‌ات نسبت به عاشق در دل وجود دارد. مرغ شب ناله می‌زند تا صبح بیاید و آتش مرا به خرمن بریزد.

هوش مصنوعی: اگر جهان نیز نتواند شب غم را به پایان برساند، در نهایت، آتش درد و رنج، این جهان را خواهد سوزاند.