هوش مصنوعی: من نمی‌توانم از گریه و زاری خودم جلوگیری کنم، حتی اگر بخواهم. نمی‌توانم خودم را کنترل کنم و اشک‌هایم را در درونم نگه‌دارم.

هوش مصنوعی: من با گل و خار، به یک شکل زندگی می‌کنم و با آگاهی و روشنی صبحی که مانند نقره است، هیچ نوع بدی از من سر نمی‌زند.

هوش مصنوعی: از دلجویی و محبت تو بویی به مشام نمی‌رسد و من نیز جز اندوه و زاری کاری از دستم برنمی‌آید.

هوش مصنوعی: ای دل رنجور، از من انتظاری نداشته باش. خسته‌ام و نمی‌توانم به تو پرستاری کنم.

هوش مصنوعی: در این شب از من نکته‌های زیبا و موزون را نطلب، زیرا مانند شمعی که خاموش شده‌ام، چیزی در درونم وجود ندارد که بخواهد جلوه‌گری کند.