هوش مصنوعی: وقتی که از من دور شدی، چنان در غم تو ذوب شدم که به لاغری و زوال افتاده‌ام، مانند شاخه‌های نیلوفر که در بی‌آبی پژمرده می‌شوند.

هوش مصنوعی: وقتی از حریفان جام نقره‌ای را نصیب خود کردی، مثل ماه یا سپیده‌دم، اشک دل من از ساغرم می‌چکد.

هوش مصنوعی: امشب خوابیده‌ام اما در جای من، دل‌سوخته‌ای را خواهی دید که صبح زود به خاطر درد و اندوهش، دود آهی از بستر من بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: تمام وجودم در حال نابودی است، اما احساس عاشقانه‌ام و دیوانگی‌هایم از قلب و ذهنم کنار نرفته‌اند.

هوش مصنوعی: من شمعی نیستم که با لرزش و نور کم‌جانم، اشک سردی از من باقی بماند. آتشی در دل خاکستر من خواهد ماند که همواره وجود دارد.

هوش مصنوعی: آیا خوشبختی از محبوبم سرکشی را یاد گرفت یا محبوبم هنرنمایی را از سرنوشت من آموخت؟

هوش مصنوعی: من هیچ نزدیکی و ارتباطی با مردم این دنیا ندارم، زیرا آنها از جهانی دیگر آمده‌اند و من نیز از جهانی متفاوت هستم.

هوش مصنوعی: هرچند که عشق و احساسات ما ممکن است ما را از دنیا و مشغله‌های آن دور کند، اما هرگز از پیگیری احساسات و اشتیاق خود دست نخواهم کشید و به راحتی از مسائل دنیوی عبور می‌کنم.

هوش مصنوعی: شعر من حالت و شمایلی تیره و غمگین دارد، زیرا که از احساسات و خاطرات غم‌انگیز من نشئت گرفته است.