رهی معیری » ابیات پراکنده » فریب

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چاره من نمی‌کنی چون کنم و کجا برم؟</p></div>
<div class="m2"><p>شکوه بی‌نهایت و خاطر ناشکیب را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر به دروغ هم بود شیوه مهر ساز کن</p></div>
<div class="m2"><p>دیده عقل بسته‌ام کز تو خورم فریب را</p></div></div>

اندام او

چاره من نمی کنی چون کنم و کجا برم
شکوه بی نهایت و خاطر ناشکیب را
گر به دروغ هم بود شیوه مهر ساز کن
دیده عقل بسته ام کز تو خورم فریب را

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از ناامیدی و بی‌چاره‌گی خود سخن می‌گوید و از ناتوانی در یافتن چاره‌ای برای مشکلاتش ناله می‌کند. او به شدت به عشق و اشتیاقی بی‌پایان دچار است و حتی اگر با دروغ و فریب هم باشد، از آن استقبال می‌کند. در حقیقت، او به خاطر عقل خود، به دنیای فریب و حسرت چشم بسته است.

بی‌نصیب

فریب

هوش مصنوعی: من را در بحران و سختی رها کرده‌ای، نمی‌دانم چه‌گونه به این وضعیت پاسخ دهم و کجا بروم. احساس درد و نارضایتی عمیقی در دل دارم.

چاره من نمی‌کنی چون کنم و کجا برم؟

شکوه بی‌نهایت و خاطر ناشکیب را

هوش مصنوعی: اگرچه ممکن است دروغ باشد، اما راهی برای محبت بساز. من چشمان عقل‌ام را بسته‌ام تا از تو فریب را بپذیرم.

گر به دروغ هم بود شیوه مهر ساز کن

دیده عقل بسته‌ام کز تو خورم فریب را

فریب

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها