رفیق اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دور از رخ تو بدیده و دل ای ماه</p></div>
<div class="m2"><p>پیوسته در آتشم به دل گاه به گاه</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از پا تا سر در آبم از سیل سرشک</p></div>
<div class="m2"><p>از سر تا پا در آتشم از تف آه</p></div></div>

دیوان رفیق اصفهانی به کوشش احمد کرمی - احمد کرمی - تصویر ۱۳۵

شمارهٔ ۱۶

دور از رخ تو بدیده و دل ای ماه
پیوسته در آتشم به دل گاه به گاه
از پا تا سر در آبم از سیل سرشک
از سر تا پا در آتشم از تف آه

هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به عشق و دلتنگی خود از یک معشوق زیبا می‌گوید. او احساس می‌کند که دوری معشوقش او را به آتش عشق می‌سوزاند و اشک‌هایش همچون سیلابی او را غرق کرده است. تناقض بین آتش و آب نشان‌دهنده شدت احساسات و درد درونی اوست.

شمارهٔ ۱۴

شمارهٔ ۱۵

هوش مصنوعی: وقتی که چهره‌ات از دیدم دور باشد، دل و چشمانم همیشه در آتش longing (اشتیاق) تو می‌سوزد. گاهی این آتش شدت بیشتری می‌گیرد.

دور از رخ تو بدیده و دل ای ماه

پیوسته در آتشم به دل گاه به گاه

هوش مصنوعی: من از سر تا انگشتان در آب غم شدم و از سر تا پا در آتش احساساتم سوخته است.

از پا تا سر در آبم از سیل سرشک

از سر تا پا در آتشم از تف آه

شمارهٔ ۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده