رفیق اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گویند ز غم توان شد آزاد از مرگ</p></div>
<div class="m2"><p>وین غم که مراست می شوم شاد از مرگ</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر زندگی است اینکه مرا یاد از مرگ</p></div>
<div class="m2"><p>گر مرگ چو زندگیست فریاد از مرگ</p></div></div>

شمارهٔ ۱۳

گویند ز غم توان شد آزاد از مرگ
وین غم که مراست می شوم شاد از مرگ
گر زندگی است اینکه مرا یاد از مرگ
گر مرگ چو زندگیست فریاد از مرگ

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به رابطه‌ی زندگی و مرگ می‌پردازد. او می‌گوید که از غم قادر به رهایی از مرگ شده و این غم او را از مرگ شاد می‌کند. اگر زندگی یادآوری از مرگ است، پس باید از مرگ فریاد بزند، زیرا به نظر می‌رسد مرگ و زندگی هر دو تجربیاتی مشابه هستند. این بیان نشان می‌دهد که مرگ و زندگی در نظر شاعر به هم پیوسته‌اند و یکی می‌تواند باعث درک بهتری از دیگری شود.

شمارهٔ ۱۱

شمارهٔ ۱۲

هوش مصنوعی: می‌گویند انسان می‌تواند از غم رهایی یابد و به مرگ فکر نکند، اما این غمی که در دل من است، باعث می‌شود من حتی از مرگ هم شاد باشم.

گویند ز غم توان شد آزاد از مرگ

وین غم که مراست می شوم شاد از مرگ

هوش مصنوعی: اگر زندگی به یادآوری مرگ وابسته باشد، پس اگر مرگ هم مانند زندگی باشد، باید از مرگ فریاد زد.

گر زندگی است اینکه مرا یاد از مرگ

گر مرگ چو زندگیست فریاد از مرگ

شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده