رفیق اصفهانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از آن مژگان تر جاروب کردم آستانش را</p></div>
<div class="m2"><p>که با من در میان نبود غباری پاسبانش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در این باغم من آن بلبل که چون بست آشیان بر گل</p></div>
<div class="m2"><p>برد از شاخ اول از دوم شاخ آشیانش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>مریض عشق بیمار است محمل کو در این عالم</p></div>
<div class="m2"><p>که می نالد ز درد و کس نمی فهمد زبانش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>اگر با خار گیرد عندلیبش خو عجب نبود</p></div>
<div class="m2"><p>در آن گلشن که هست الفت به گلچین باغبانش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>سواری را که شهری می نهد سر بر سم توسن</p></div>
<div class="m2"><p>کجا دست رفیق بینوا گیرد عنانش را</p></div></div>

شمارهٔ ۱۷

از آن مژگان تر جاروب کردم آستانش را
که با من در میان نبود غباری پاسبانش را
در این باغم من آن بلبل که چون بست آشیان بر گل
برد از شاخ اول از دوم شاخ آشیانش را
مریض عشق بیمار است محمل کو در این عالم
که می نالد ز درد و کس نمی فهمد زبانش را
اگر با خار گیرد عندلیبش خو عجب نبود
در آن گلشن که هست الفت به گلچین باغبانش را
سواری را که شهری می نهد سر بر سم توسن
کجا دست رفیق بینوا گیرد عنانش را

شمارهٔ ۱۵

شمارهٔ ۱۶

از آن مژگان تر جاروب کردم آستانش را

که با من در میان نبود غباری پاسبانش را

در این باغم من آن بلبل که چون بست آشیان بر گل

برد از شاخ اول از دوم شاخ آشیانش را

مریض عشق بیمار است محمل کو در این عالم

که می نالد ز درد و کس نمی فهمد زبانش را

اگر با خار گیرد عندلیبش خو عجب نبود

در آن گلشن که هست الفت به گلچین باغبانش را

سواری را که شهری می نهد سر بر سم توسن

کجا دست رفیق بینوا گیرد عنانش را

شمارهٔ ۱۶

اطلاعات